Μέσα από τα δάκρυα βγαίνει η αισιοδοξία
Πυκνώνουν τα παγκόσμια σύννεφα, οι βραδινές ειδήσεις στις τηλεοράσεις ανάβουν φωτιές που κανείς δεν μπορεί να τις σβήσει. Θεέ μου τι κόσμος είναι αυτός που κάναμε. Και να ήταν μόνο αυτό. Ζούμε μία συνεχή παραφροσύνη και αναζητούμε την αρμονία, την ψυχική ηρεμία, μία απόδραση είναι πλέον επιτακτική.
Πραγματικά τους βαρέθηκα όλους.
Εραστές μία νύχτας που ρημάζουν ότι απέμεινε από την ανθρώπινη ψυχή και την επόμενη μέρα συντάσσουν λόγους και ομιλούν περί ειλικρίνειας ενώ είναι μάστορες του ψεύδους και του αίσχους.
Όσοι πάντως αναρωτιόμαστε γιατί τόση καταχνιά στα Σέρρας, δεν είναι από τα σύννεφα του χειμώνα – αναμενόμενα αυτή την εποχή. Τα Σέρρας τα ασχημίζουν όσοι τα εγκατέλειψαν στα σύννεφα των ανεκπλήρωτων υποσχέσεων, όσοι έβγαζαν δεκάρικους λόγους, όσοι άφησαν άλυτα τα προβλήματα της, όσοι δεν τόλμησαν να πάρουν αποφάσεις προετοιμάζοντας ένα καλύτερο μέλλον.
Τα Σέρρας δακρύζουν κάθε χειμώνα περισσότερο, εξ αιτίας των συμπεριφορών μας που αποδείχτηκαν κατώτερες των περιστάσεων.
Βλέπουμε φίλους στο δρόμο, μας καλούν στο σπίτι τους και εκεί πίνουμε ένα ποτήρι κρασί και ξεχνάμε. Ξεχνάμε και ελπίζουμε ότι η ζωή είναι ατίθαση, ρωμαλέα, ολοζώντανη, βρίσκεται μπροστά μας .
Όμως ας πούμε και τούτο. Ότι κανείς δεν γεννήθηκε σ΄ αυτόν τον κόσμο για να ανεβαίνει καθημερινά την ανηφόρα του μαρτυρίου. Αύριο μπορεί να είναι όλα καλύτερα, ποιος μπορεί να το ξέρει;
Δεν πτοούμαστε από τον χειμώνα και τα αμαρτήματα των σοφών ηγετών της γης που αποφάσισαν να ζούμε αγκαλιά με την κόλαση.
Θεατές και πρωταγωνιστές ξαναγεννιόμαστε μέσα από τις θύελλες, κάνουμε καντάδες στα όνειρα μας και σιγοτραγουδάμε για τη ζωή.
Δ.Ν.
