Ήταν «άρχοντας» της δημοσιογραφίας , της έρευνας και της ιστορίας
Έρχεται στο μυαλό μου η φωνή του Μιχάλη Κατσίγερα το 2015 να με ενθαρρύνει και να μου δίνει τα φώτα του για ένα δύσκολο ρεπορτάζ ιστορικής καταγραφής, που ήθελα να φιλοξενήσω τις σελίδες της εφημερίδας.
Εκείνη η εικόνα της ευγένειας, της δοτικότητας, της ζεστής ανθρώπινης επαφής είναι χαραγμένη για πάντα μέσα μου. Το πρωινό της Κυριακής 18ης Φεβρουαρίου 2018, από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Καθημερινή», πληροφορήθηκα την φυγή του. Στεναχωρήθηκα πολύ γιατί ένας άνθρωπος σαν τον Μιχάλη Κατσίγερα είχε να δώσει πολλά ακόμα σε αυτό που υπηρετούσε, σε ανθρώπους που παλεύουν με τη γραφή.
Ξαναδιάβασα πριν γράψω αυτές τις γραμμές το κείμενο της θλιβερής είδησης, τον τρόπο με τον οποίο τον αποχαιρέτισε ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς αλλά και το αφιέρωμα που φιλοξενήθηκε στο φύλλο της 21ης; Φεβρουαρίου 2018 για τον σπουδαίο άνθρωπο, τον διανοούμενο , ιστορικό και δημοσιογράφο με τις υπογραφές των συναδέλφων του ( που τον έζησαν για πολλά χρόνια) Μαρίας Κατσουνάκη, Μαργαρίτας Πουρνάρα, Νίκου Κωνσταντάρα, Δημήτρη Αθηνάκη, Νίκου Βατόπουλου και αναρωτιέμαι τι παραπάνω μπορείς να γράψεις για έναν άνθρωπο με τέτοια ποιότητα και τεράστια προσφορά στην δημοσιογραφία, την ιστορία, την έρευνα.
Ήταν ο άνθρωπος που αποτελούσε την ραχοκοκαλιά της εφημερίδας Καθημερινή για πολλά έτη και αυτός που σχεδίαζε την πρώτη της σελίδα από το 1989.
Ήταν ο γενναιόδωρος, αθόρυβος εργάτης του Τύπου, μακριά από τα φώτα της προβολής. Καθρέφτης καταξίωσης ήταν το έργο του και παρακαταθήκη ζωής οι άνθρωποί του, η γυναίκα του Νάνσυ και οι κόρες του Μυρτώ και Άννα.
Ο Μιχάλης Κατσίγερας έφυγε σαν σήμερα (18 Μαϊου 2018) πριν τρία χρόνια.
Μιχάλη σε θυμόμαστε. Δεν σε ξεχνούμε. Αξίζεις τη μνήμη όλων μας.
Δ.Ν.
