Ωρα να ξεσκονίσουμε το μέσα μας
Αυτές τις μέρες έλαβα από την Αθήνα, σπάνια αρχεία (DVD) ορισμένα από τα οποία τα αναζητούσα επί χρόνια. Φίλος μου, ένας άνθρωπος που τον γνώρισα πρόσφατα μου τα έστειλε. Τα είδα και δεν πίστευα στα μάτια μου.
Μεταδόσεις ,ντοκιμαντέρ που παρακολουθούσα ως γυμνασιόπαιδο τα είχα στα χέρια μου και μπορούσα να τα δω, να τα απολαύσω όχι πλέον με εκείνο το μάτι του έφηβου, αλλά με την έμπειρη και πιο διεισδυτική ματιά, αφού έχω διανύσει ένα μεγάλο δρομολόγιο στη ζωή και τη δουλειά που επέλεξα.
Αισθάνθηκα μία ψυχική ανάταση, μία απερίγραπτη ευφορία
Είπα μέσα μου: Να που υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αποστεωθεί, που η κοινωνική προσφορά, η γενναιοδωρία, η αγάπη είναι για αυτούς στάση ζωής.
Σκέφθηκα πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν καθημερινά όλοι μας μπορούσαμε -είχαμε τη δύναμη – να δώσουμε στους συνανθρώπους μας ένα απλό άγγιγμα αγάπης.
Θα ήταν όλα σαν την Λαμπρή που γιορτάσαμε πριν λίγες μέρες, σαν τα πουλιά που έρχονται να δώσουν το φιλί της ζωής στα όνειρα μας.
Τι και αν βρισκόμαστε στα πρόθυρα να ξεχάσουμε την έννοια αυτής της απαράμιλλης λέξης (αγάπη), ώρα να ξεσκονίσουμε το μέσα μας και να την επαναφέρουμε στο προσκήνιο.
Τελικά επιβεβαιώνεται ότι αν κάτι το θέλεις πολύ θα συνωμοτήσουν όλες οι δυνάμεις για να γίνει πραγματικότητα.
Δεν μιλώ για τρελές επιθυμίες αλλά για απλές χαρές που η ιντερνετική εποχή , η πεπατημένη που ακολουθούμε αλλά και ο σκληρός στίβος της καθημερινότητας, μας τις αφαιρεί. Απλές χαρές, φαινομενικά ασήμαντες αλλά που αγγίζουν τον ψυχικό μας κόσμο και κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη.
Να είσαι καλά Ηλία, σε ευχαριστώ.
Δ.Ν.
