Εξόφθαλμος, μέγιστος αμοραλισμός μέσα στην παγκόσμια συμβατική θάλασσα

Σε μία εποχή που η αγάπη και η αλήθεια είναι το μέγα ζητούμενο

Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου

Προσπαθώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον κόσμο, την παγκόσμια σκηνή και στη χώρα μας. Η τοξικότητα  βρίσκεται στο απόλυτο ζενίθ,  διαπερνά όλο το σώμα της  Ελληνικής κοινωνίας και του παγκόσμιου χωριού.

Κάθισα και σκέφθηκα ότι τελικά κάτι σημαντικό, σπουδαίο  έγινε  «εντός μας, μετέβαλλε τον ψυχισμό μας  και άλλαξε ο ρυθμός του κόσμου σε όλα τα πεδία».

Τελικά η ζωή, αναδεικνύεται σε χώρο μέγιστου αμοραλισμού, σε χώρο που κάθε ηθική αξία ή αντίσταση παραμερίζεται στο βωμό της επικράτησης, της νομής της όποιας μορφής εξουσίας με όλα τα δήλα και άδηλα ωφελήματα για τους ανθρώπους που κινούνται με αυτή την πυξίδα.

Η θεωρία του αμοραλισμού υποστηρίζει ότι οι ηθικές αξίες δεν διαθέτουν καθολική θεμελίωση, ούτε μένουν αναλλοίωτες μέσα στο χρόνο – αμοραλισμός σημαίνει να μην δέχεσαι τη διάκριση μεταξύ καλού και κακού για τις ανθρώπινες πράξεις.

Φαίνεται ότι το λήμμα του λεξικού είναι αποκαλυπτικό. Τι μας λέει με άλλα λόγια.

Ότι οι άνθρωποι παίζουν καθημερινά μικρούς ρόλους στη ζωή, φτιασιδώνονται, αλλάζουν πρόσωπα ή και κρύβουν επιμελώς το πρόσωπο τους χωρίς κανένα σεβασμό στο πολιτισμένο τρόπο συμπεριφοράς, χωρίς καμία αξιολόγηση των προσωπικών διαδρομών, των τυχόν συγκρούσεων, ρήξεων που προκάλεσαν στο παρελθόν.

Ο τρόπος ζωής και συμπεριφοράς των ανθρώπων διέπεται από την έλλειψη ηθικών ενδοιασμών.

Μόνο κριτήριο τους να παραπλανήσουν  για να επικρατήσουν, εξελίσσονται σε ψυχρούς εκτελεστές, μέσα στις φλέβες του οργανισμού τους  κυλά κρύο αίμα, ηθικοί ενδοιασμοί δεν υπάρχουν.

Όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι ότι στην Ελλάδα του φωτός, του ήλιου, του καλοκαιριού,  των αξιών που έδωσε στην υφήλιο, στην Ελλάδα της φιλοξενίας, της ομιλητικότητας,  της δοτικότητας,  οι άνθρωποι πέρασαν μόνιμα σε ένα φθινοπωρινό, χειμωνιάτικο. μουντό τοπίο, βρέθηκαν να παίζουν σε μία θεατρική σκηνή.

Δεν νοιώθουν τίποτε, είναι ολιγόλογοι,  δεν συνομιλούν με τους συνανθρώπους τους παρά μόνο  με τον εαυτό τους, ή όταν συνομιλούν το κάνουν σε υψηλούς τόνους για να κατατροπώσουν τον συνομιλητή τους.

Όλα είναι υποταγμένα στην υποκρισία, τον θεατρινισμό, τον αριβισμό. Είναι αυτό το σύμπαν που διαμορφώθηκε και περιγράφεται με τις στυγνές ρήσεις «ο θάνατος σου η ζωή μου» και «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» (όμως όλοι οι σκοποί αγιάζονται; ακόμη και οι ανέντιμοι και σάπιοι;)

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση της ζωής και της ιστορίας στεκόμαστε όλοι μας , την βιώνουμε έκπληκτοι, προσπαθώντας να την καταλάβουμε ( Σ.Σ. κοινώς πέφτουμε από τα σύννεφα, όμως η συχνή πτώση μας από τα σύννεφα δεν αποτελεί έκπληξη, αλλά άθλημα στο οποίο έχουμε εξασκηθεί).

Να καταλάβουμε, δηλαδή,  ότι για να κερδίσεις, να επιβιώσεις δεν μπορεί να το πετύχεις αν δεν προκαλέσεις θύματα. Ότι όλα υποτάσσονται στο αδυσώπητο ανταγωνιστικό περιβάλλον (εργασιακό, οικογενειακό, κοινωνικό)

Δεν μπορεί να υπάρξει ισότιμη σχέση, ειλικρίνεια, ευθύτητα, πρέπει να συμβιβαστούμε ότι θα ζούμε σε περιβάλλον ανθρωποφαγίας, όπου όποιος επιβάλλεται δεν θα έχει τη στοιχειώδη ευγένεια να δώσει την δυνατότητα στο ηττημένο να ανασυνταχθεί και να βγει ξανά στη μάχη της επιβίωσης.

Η διαρκής ενασχόληση με αυτά τα ερωτήματα  έχει οδηγήσει  κάποιους ανθρώπους  στον πεσιμισμό,  ότι τελικά δεν υπάρχει ελπίδα, ο κόσμος που υποκριτικά δηλώνει με πομπώδη τρόπο ότι η αγάπη και η αλήθεια είναι το ζητούμενο, μιλά με τη μάσκα του και προσπαθεί να κρύψει το λεκέ στο κοστούμι που φορά.

Θρυμματισμένη η κοινωνία   πρέπει, όμως, να βρει τη δύναμη της υπέρβασης και της ανασύνθεσης.

Οι άνθρωποι που είναι αθωότεροι της εποχής τους, προσπαθούν να  συνυπάρξουν σε ένα κόσμο χωρίς ανθρωπιά. Υποφέρουν αλλά αυτοί αποτελούν «το άλας της γης», τους χρειάζεται η κοινωνία μας.  Αλλοίμονο αν λείψουν, τότε θα χαθεί η ελπίδα, η ευαισθησία, θα χαθεί η ανθρωπότητα της δημιουργίας. Και ο καθένας θα προσπαθεί να φυλάξει τα νώτα του, δεν θα έχει μυαλό και χρόνο για ποιότητα και δημιουργία.

Όμως οι ποιοτικοί, οι ιδιαίτεροι άνθρωποι κάνουν τη διαφορά, οι υπόλοιποι είναι το ακολούθημα.

Καλή χρονιά λοιπόν.