Με την ματιά του αείμνηστου δημοσιογράφου Α. Καρκαγιάννη
Πριν 20 χρόνια τέτοιες ημέρες έφευγε από τη ζωή ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος , πρόσωπο σημαντικό αναμφίβολα, που η εμπλοκή του στην πολιτική ζωή της χώρας επηρέασε την ροή της ιστορίας δύο δεκαετίες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε.
Αξίζει να αναδημοσιεύσουμε δυο κείμενα του αείμνηστου δημοσιογράφου της «Κ» Αντώνη Καρκαγιάννη, που πιθανόν προβληματίσουν και ίσως να προσφέρουν κάτι στη γνώση μας από την οπτική ενός αριστερού δημοσιογράφου ο οποίος υπέστη τις συνέπειες του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου. Ίσως προκαλέσουν και κάποιες συγκρίσεις η συνειρμούς σε σχέση με όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας με τον αρχιεκτελεστή της 17 Νοέμβρη. Δημήτρη Κουφοντίνα.
Ο Πραξικοπηματίας Γ. Παπαδόπουλος, όπως είναι γνωστό, έστειλε στις φυλακές και τις εξορίες χιλιάδες ανθρώπους μεταξύ αυτών και τον Αντώνη Καρκαγιάννη.
Το κείμενο φιλοξενήθηκε στις 29.6.1999 στην «Καθημερινή» και έχει τον τίτλο: Γεώργιος Παπαδόπουλος
Πέθανε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και ο θεός ας τον συγχωρέσει. Το βίαιο πέρασμα του από την πολιτική σκηνή άφησε πίσω του πολλές εκκρεμότητες, τις οποίες η ιστορική έρευνα οφείλει να διαλευκάνει όσο μπορεί.
Άφησε, και δυο, ας πούμε, θεωρητικές εκκρεμότητες οι οποίες ανακύπτουν ακριβώς με το θάνατο του: Πως οφείλει να συμπεριφέρεται η Δημοκρατία στους αντιπάλους της και ποιος, τελικά θα τον κρίνει: οι άνθρωποι ή η ιστορία!
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος πέθανε στη φυλακή! Αν μερικοί αντιτείνουν ότι πέθανε στην εντατική του Νοσοκομείου κάνουν λάθος. Στην περίπτωση του, ιδιαίτερα, με τον όρο «φυλακή» δεν εννοούμε την κατάσταση διαβίωσης του, αλλά το νομικό καθεστώς μέσα στο οποίο εξεμέτρησε τις ημέρες του. Και αν αποφυλακιζόταν πάλι στην εντατική θα πέθαινε γιατί έξω από αυτή δεν μπορούσε να ζήσει ούτε ώρα. Θα ήταν όμως διαφορετικά. Θα πέθαινε ελεύθερος.
Και άλλες φορές η στήλη αυτή έγραψε ότι η Δημοκρατία έχει πολιτικό χρέος να τον αποφυλακίσει, χωρίς να θέτει όρους και προϋποθέσεις. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν στην ουσία πολιτικός κρατούμενος και τους πολιτικούς αντιπάλους δεν έχει νόημα να τους κρατάς στη φυλακή όταν έχουμε εκλείψει οι πολιτικοί λόγοι που το επιβάλλουν και προπαντός, η Δημοκρατία δεν μπορεί να θέτει πολιτικούς όρους για τη αποφυλάκισή τους. Με αυτόν τον τρόπο αυτοανειρείται!
Αν η θανατική καταδίκη του Γ. Παπαδόπουλου είχε εκτελεστεί όταν επεβλήθη θα μιλούσαμε για μια αυστηρή συμπεριφορά αλλά όχι άδικη. Διάφορες όμως πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες τότε απέτρεψαν την εκτέλεση της θανατικής καταδίκης. Ενδεχομένως ορθότατα. Οι ίδιες όμως σκοπιμότητες συνέχισαν να επενεργούν και τα επόμενα 25 χρόνια και επέβαλαν, χωρίς κανέναν άλλο λόγο την ως το θάνατο του κάθειρξη.
Η Δημοκρατία συμπεριφέρθηκε χωρίς αυτοπεποίθηση, με μικρουπολογισμούς και σκοπιμότητες, χωρίς το μεγαλείο που της ταιριάζει και που είναι η δύναμή της. Έβλαψε περισσότερο τον εαυτό της παρά τους αντιπάλους της. Και για να μην γράφουμε μόνο για το παρελθόν: Καιρός είναι να αποφυλακίσετε και τους δυο εναπομείναντες. Τον Ιωαννίδη και τον Ντερτιλή. Μόνο οι ένοχοι έχουν λόγο να φοβούνται την αποφυλάκιση τους…
Υπάρχει και ένα άλλο ζήτημα. Ποιος θα κρίνει τον Γεώργιο Παπαδόπουλο. Οι άνθρωποι ή ο θεός; Τα εντεταλμένα όργανα της πολιτείας ή η Ιστορία;
Ο ίδιος στη δίκη του εδήλωσε ότι δεν δέχεται κανέναν άλλο κριτή του εαυτού του πλήν…. Του θεού και της ιστορίας. Η ίδια άποψη διατυπώνεται από μερικούς και σήμερα, την επαύριο του θανάτου του και βέβαια είναι υπεκφυγή που την επιβάλλουν οι ίδιες κομματικές σκοπιμότητες που επέβαλαν τη μέχρι φυσικής εξοντώσεως φυλάκιση του.
Ο Σωκράτης κρίθηκε, από τα εντεταλμένα όργανα της αθηναϊκής πολιτείας, σύμφωνα με τους νόμους. Μέσω του Πλάτωνος μαθαίνουμε ότι όχι μόνο μίλησε και απολογήθηκε, αλλά υποστήριξε με σθένος ότι ακριβώς έπρεπε να γίνει, δίνοντας υπέροχο παράδειγμα ολοκληρωμένου πολίτη, που σε κάθε περίπτωση υπόκειται στους νόμους της πατρίδας του και τους σέβεται έως θανάτου! Και όταν τους παραβεί, δίνει λόγο των πράξεων του.
Η ιστορία κάνει τη δική της δουλειά, τα δικαστήρια και οι νόμοι τη δική τους. Αλλά τα κριτήρια στην πρώτη κατηγορία και άλλα στη δεύτερη. Η σκόπιμη σύγχυση μόνο υποκρισία και υπεκφυγή μαρτυρεί.
Αύριο το δεύτερο άρθρο του Αντώνη Καρκαγιάννη που δημοσιεύτηκε στην «Κ» στις 1.7.1999