Ένα άρθρο επίκαιρο και στις μέρες μας από τον αείμνηστο Α. Καρκαγιάννη
Από τα άρθρα αριστουργήματα που έγραψε στη στήλη του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο αείμνηστος δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης είναι αυτό που δημοσιεύτηκε στις 8 Απριλίου του 2006, με τον τίτλο Γέρος συντηρητικός…
Γράφει:
Συχνά αισθανόταν ( και ήταν) γέρος ιδιότροπος, υποχόνδριος, συντηρητικός, σχεδόν αντιδραστικός. Πολλά καθημερινά, στο σπίτι του, στην τηλεόραση, στο δρόμο, στα μαγαζιά, τον ενοχλούσαν και έφτασε να πιστεύει ότι πάει πια, πέρασε η εποχή του, ο κόσμος άλλαξε και δεν μπορεί να τον καταλάβει.
Δεν μπορούσε να καταλάβει και να ανεχθεί αυτήν την εισβολή της χυδαιότητας και της χυδαιολογίας στα πανεπιστήμια και στα αμφιθέατρα, στα σχολεία και στις καφετέριες που τα περιβάλλουν.
Για τον ίδιο λόγο, πολλές δεκαετίες είχε να πάει στο γήπεδο, ενώ του άρεσε το ποδόσφαιρο και η κερκίδα. Απέφευγε επίσης μερικές κωμωδίες του θεάτρου, που προσπαθούν να μιμηθούν την παλαιά επιθεώρηση, καταργώντας την απόσταση που χωρίζει το ερωτικό υπονοούμενο, από το φραστικό πορνό, στην καλύτερη περίπτωση.
Επειδή αυτή η γενικευμένη χυδαιολογία περιστρέφεται αποκλειστικά και σχεδόν μανιακά γύρω από τις σεξουαλικές δραστηριότητες του ανθρώπου, σκέφτεται συχνά μήπως πίσω από αυτήν κρύβεται κάτι πιο ουσιαστικό , σύγχρονο και…. Προοδευτικό.
Η … απελευθερωμένη γλώσσα πηγάζει ίσως από μία βαθύτερη εξοικείωση και φιλικότητα με το σώμα μας και όλες τις φυσικές του λειτουργίες τις οποίες απωθούσε επί αιώνες.
Ήρθε επιτέλους ο καιρός, το πλήρωμα του χρόνου που λέμε, να αποκαλύψουμε το σώμα μας και τις λειτουργίες του (ενίοτε να τα επιδείξουμε και τα δύο) και προπαντός να φέρουμε στη δημόσια γλώσσα μας τα μέχρι τώρα άσεμνα και απόκρυφα ονόματα τους.
Πολύ ωραίες του φαινόταν αυτές οι σκέψεις για την προέλευση της απελευθερωμένης γλώσσας, αυτής που όλοι οι συντηρητικοί του κόσμου ονομάζουν χυδαιολογία!
Μόνο που αυτές οι σκέψεις χλώμιαζαν και αφανίζονταν μόλις διαπίστωνε ότι οι απελευθερωμένες λέξεις αποκτούν πρωτοφανή επιθετικότητα και βιαιότητα σε συνδυασμό με σαδιστική ικανοποίηση αυτών που νομίζουν ότι ασκούν εξουσιαστική βία με λέξεις… απελευθερωμένες.
Εντυπώσεις φαντασιωμένης ικανοποίησης απεκόμισε από το γνωστό αμφιθέατρο της Θεσσαλονίκης, που με την «απελευθερωμένη» σεξουαλική βιαιότητα και ιαχές, σπουδαστές( δηλαδή άνθρωποι πολύ νέοι) υποδέχθηκαν τον υπουργό…. Πολιτισμού. Και αναγκάστηκε να παραδεχθεί είναι πλέον γέρος αντιδραστικός.
Αλλά και ένα δεύτερο επεισόδιο της επόμενης μέρας τον οδήγησε στο ίδιο μελαγχολικό συμπέρασμα.
Έξω από το Υπουργείο( το λεγόμενο) Παιδείας, μία ομάδα 25-30 ατόμων ωρομισθίων καθηγητών μέσης εκπαίδευσης έστησαν τα πανό τους, στήθηκαν και οι ίδιοι στην άσφαλτο και απέκλεισαν την οδό Μητροπόλεως προκαλώντας κυκλοφοριακό έμφραγμα. Το δίκαιο τους βουνό!
Από την άποψη της Πολιτείας και του κοινού συμφέροντος( αν υπάρχει ακόμη). Πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι δεν γίνεται εκπαίδευση με κακοπληρωμένους ωρομίσθιους καθηγητές και με έκτακτους συμβασιούχους.
Να καταλάβουν ότι ο δάσκαλος δεν είναι σκαφτιάς για να πληρώνεται με την ώρα, όσο και μία Φιλιππινέζα. Σε αυτή την κακοπληρωμένη ώρα δεν χωράνε, ούτε τα όνειρα του, ούτε η ενέργεια που κλείνει μέσα του.
Ενώ, όμως , έχουν τόσο δίκιο, γιατί επιμένουν να το χάσουν ταλαιπωρώντας χιλιάδες άλλους πολίτες που και αυτοί για το μεροκάματο τους και το δίκιο τους τρέχουν όλη μέρα;
Και κατέληξε στο μελαγχολικό και μάλλον αντιδραστικό συμπέρασμα ότι η Δημοκρατία μας δεν είναι πολίτευμα των πλειοψηφιών, όπως διατείνονται, αλλά των οργανωμένων μειοψηφιών που μόλις του δοθεί η ευκαιρία καταπιέζουν τις πλειοψηφίες.
