Φτωχότερη η σερραϊκή κοινωνία
Παρατηρώντας κάποιος όλους τους συμπολίτες μας που βρέθηκαν χθές το απόγευμα στον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Σερρών προκειμένου να ανάψουν ένα κεράκι για τον Κώστα Κάλλιο σε ένα πράγμα κατέληγε. Ότι ο εκλιπών είχε μόνο φίλους. Φίλους από το σχολείο, φίλους που απέκτησε στην αγορά, στην αυτοδιοίκηση , στην πολιτική και γενικότερα στη ζωή. Δεν θα μπορούσε να γινόταν διαφορετικά . Ο Κώστας Κάλλιος ήταν ενωτικός, πράος, προσπαθούσε να γεφυρώσει τις όποιες αντιθέσεις αναπτύσσονται μεταξύ των ανθρώπων. Γνώρισα τον Κώστα Κάλλιο στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος Σερρών σε ηλικία 27 ετών. Θυμάμαι την αγάπη του προς όλους εμάς που ξεκινούσαμε τότε να παλεύουμε με τη δημοσιογραφία την περίοδο της έκρηξης της ελεύθερης ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Απλός, ανθρώπινος και πάντα πρόθυμος να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τη λειτουργία του Δ.Σ. και να καταγράψουμε την επικαιρότητα. Δεν το έκανε με αντάλλαγμα την πολιτική του προβολή αλλά για να συμβάλλει στην πληρότητα του ρεπορτάζ . Ποτέ δεν επεδίωξε την προβολή, αντίθετα θα έλεγα την απεχθανόταν. Και πριν τέσσερις μήνες όταν τον συνάντησα και τον φωτογράφισα με τον Βαγγέλη Σαντοριναίο ο Κώστας Κάλλιος μου φανέρωσε την ευγενική του ψυχή. Ενδιαφερόταν πάντα για τα ανθρώπινα, τα μικρά καθημερινά πράγματα που απασχολούν τον άνθρωπο. Φτωχότερη η κοινωνία των Σερρών η οποία έχασε έναν πραγματικό ευπατρίδη.
Δ.Ν.
