«Η Φρίντα, από τότε που την ανακάλυψε ο κόσμος, μοιάζει αστείρευτη κι επίκαιρη, όσος καιρός και να έχει περάσει»

Συνέντευξη
στην Κατερίνα Σταυρακίδου

Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer είναι οι Fly Theatre. Στην τρίτη χρονιά της παράστασης τους «Frida Κι Άλλο», με θέμα τη ζωή της Μεξικανής ζωγράφου Φρίντα Κάλο, έρχονται στις Σέρρες για μία μόνο παράσταση.

Μετά την τεράστια επιτυχία τους σε Ελλάδα και εξωτερικό και μετά τα πρόσφατα sold out στις παραστάσεις τους στη Θεσσαλονίκη (θα σας πω μόνο πως προστέθηκαν καρέκλες για να μπορέσει να μπει όλος ο κόσμος που πήγε για να δει την παράσταση), οι δύο καλλιτέχνες μιλάνε στο «Σ.Θ.» για την παράσταση της Παρασκευής στο Δημοτικό Θέατρο Αστέρια των Σερρών.

Πως είναι να βλέπετε, κάτι που δημιουργείτε εσείς, να φτάνει στον κόσμο και να το αγαπάει τόσο πολύ;
Κ. Δαμβόγλου : Αλήθεια; Αυτό συμβαίνει; Κοκκινίζω. Είναι κάτι που ξεχνώ μέχρι το τέλος της επόμενης παράστασης. Μέχρι τότε πασχίζω να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα.

Η απόφαση σας να γράψετε ένα έργο για την Φρίντα Κάλο, πως ξεκίνησε και πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να φτάσει στη τελική του μορφή;
Κ.Δ. : Αχ αυτό το γιατί η Φρίντα Κάλο. Τόσες φορές έχω κληθεί να απαντήσω, που θα λέγε κανείς θα ‘χω στερέψει από λόγια. Μα κάθε φορά που απαντώ, κάτι νέο ανακαλύπτω στο «γιατί». Η απάντηση κρύβεται στην ίδια την ερώτηση. Γιατί μα σε τι διαφέρει η Φρίντα;
Η Φρίντα, από τότε που την ανακάλυψε ο κόσμος, μοιάζει αστείρευτη κι επίκαιρη, όσος καιρός και να έχει περάσει. Άρα κάτι έχει να μας πει. Κάτι ζητάμε από εκείνη. Είναι άμεση και προσωπική με αρκετό μυστήριο και αρκετό φολκλόρ ώστε να είναι συνεχώς υπό εκμετάλλευση, υπό εξέταση, «της μόδας».
Είναι ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει τη δική μας αναζήτησή για αγάπη, αποδοχή, μοναδικότητα, θεούς και δαίμονες, τις εμμονές μας, τις ντροπές μας και τα πάθη μας. Και συνήθως τη βάζουμε απέναντι μας να τα ζει, άλλοτε για να την κριτικάρουμε κι άλλοτε  για να ζήσουμε κι εμείς μαζί της μια υπέρβαση.

Η θέση σας κ. Beer πάνω στη σκηνή, μαζί με την πρωταγωνίστρια, σας δημιουργεί επιπρόσθετη ευθύνη και άγχος ή είναι μία διαδικασία που έχετε εξοικειωθεί και απολαμβάνετε;
R.Beer : Σίγουρα έχω διαφορετική ευθύνη, σχέση, από τη Κατερίνα. Εκείνη έχει τη ευθύνη να «σηκώνει» ένα χαρακτήρα και να «κρατά» το κοινό. Κάποιοι λένε κατακτήσει… Εγώ είμαι υπεύθυνος να «κρατώ» το χώρο. Αυτό περιλαμβάνει τον κόσμο της Φρίντα, που ναι εγώ δημιουργώ μέσα από τα πραγματάκια μου στο τραπέζι και τα αμέτρητα καλώδια που έχω περάσει με τα χέρια μου. Γιατί το άλλο που είναι δικής μου ευθύνης, είναι το στήσιμο. Ξεκινά η ευθύνη λοιπόν δυο μέρες πριν την παράσταση. Και είναι πολύ πιο αγχωτικό.
Μόλις πατήσω το πρώτο κουμπί και δώσω το πρώτο «go» παραδίνομαι. Ξέρω πως έχω κάνει το ό, τι μπορούσα και χαλαρώνω.

Κάνετε ένα «διαφορετικό» θέατρο για τη χώρα. Αυτό νιώσατε κάποια στιγμή να σας δυσκολεύει ή ήταν μια ευκολία ώστε να σας αποδεχτεί χώρος και κοινό;
Κ.Δ. : Δυστυχώς είμαστε καλλιτέχνες κι όχι επιχειρηματίες. Πολλές φορές έχω ρωτήσει τον εαυτό μου αν αυτό που κάνουμε είναι διαφορετικό, εύκολο ή δύσκολο. Κι αν πρέπει να κάνουμε κάτι άλλο. Ειδικά όταν το στομάχι στρίβει και οι λογαριασμοί τρέχουν, αρχίζουν οι ανακατατάξεις κι οι αμφιβολίες. Και βιαζόμαστε. Κι όποιος βιάζεται πάει δέκα φορές πιο αργά.
Συνήθως αμφιβάλλω για ό, τι «κάνουμε, έχουμε κάνει, θα κάνουμε» όταν μιλώ με άλλους ανθρώπους για τη δουλειά μου. Από εκεί έρχονται τα πρέπει συνήθως. Από άλλους και αλλού. Τίποτα δεν πρέπει.
Αισθάνομαι πως κάθε φορά που ξεφεύγουμε από αυτό που λέει η ψυχή μας, γιατί κάποιος μας έχει πει «πρέπει», έχει χαλάσει η μαγιά.
Όχι γιατί τα «πρέπει» είναι λάθος. Είναι σωστοί παράγοντες. Αν τους δίνουμε, όμως, παραπάνω σημασία από την ιδέα της δημιουργίας, τότε έχει χαθεί το κέντρο. Έχουμε χαθεί εμείς. Ως Fly Theatre έχουμε «φτιάξει» τέσσερις παραστάσεις.
Καθεμιά σε διαφορετικές συνθήκες. Καθεμιά μας πήγε ένα βήμα παραπέρα από τις σχολικές μας ημέρες προς το επαγγελματικό θέατρο.
Είμαστε δε, ως επαγγελματίες, εξαρτημένοι από τρεις παράγοντες: το χώρο του θεάτρου, το κοινό και τα μέσα ενημέρωσης και δικτύωσης. Τρεις παράγοντες αλληλοεξαρτούμενους που σίγουρα δεν συμφωνούν πάντοτε μεταξύ τους.
Αν μπούμε στο παιχνίδι να κάνουμε παραστάσεις για να τους ικανοποιήσουμε όλους, θα καούμε. Αυτό είναι και το μεγάλο μάθημα της Φρίντα άλλωστε.
Της Φρίντα εν ζωή αλλά και τώρα. Άρα την αποδοχή  δεν την έχω αισθανθεί γιατί δεν την έχω αναζητήσει. Και δεν θέλω να βιαστώ. Δε θα δέσει το γλυκό. Εδώ που είμαστε καλά είμαστε.
Μαθαίνουμε, ζούμε από τη δουλειά μας, αγαπάμε αυτό που κάνουμε και, κυρίως, είμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε εισπράξει.
Σιγά σιγά θα μάθουμε κι άλλα -τέσσερα χρόνια στο κουρμπέτι άλλωστε είναι πολύ λίγα για να πούμε πως έχουμε κατακτήσει κορυφές- θα κλάψουμε (το μόνο σίγουρο), θα πελαγώσουμε, θα ανασκουμπωθούμε, θα αλλάξουμε και πάλι οι ίδιοι θα είμαστε.

Η όρεξη της Φρίντα για ζωή και έρωτα είναι από τα βασικά μηνύματα που παίρνουμε στην παράσταση σας. Τι άλλα μηνύματα θα θέλατε να πάρει το κοινό που θα έρθει να σας δει;
Κ.Δ. : Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να μαρτυρήσω τα μηνύματα που θέλω εγώ να πάρει ο θεατής από την παράσταση μας. Είμαι από αυτούς που δεν τους αρέσει να βλέπει ούτε το τρέιλερ της ταινίας. Θέλω να βλέπω κάτι ανεπηρέαστη.

Μετά, όπως πολύς κόσμος, ξεσκαλίζω, συζητώ, όλα τα κάνω. Τώρα, όμως, στα πριν της «Φρίντα Κι Άλλο» διστάζω να δώσω απάντηση. Θα είναι σαν εγχειρίδιο θέασης. Μακάρι να ήταν τόσο απλό. Να σας το έλεγα, να το βρίσκατε, να τελείωνε εκεί η ιστορία.
Μα δε δρούμε έτσι σαν άνθρωποι. Κι ούτε πρέπει να υπακούμε όταν κάποιος μας λέει «τώρα θα μάθεις αυτό, θα δεις το άλλο». Κι αν δεν το δει; Αν δει το τίποτα, ή κάτι διαφορετικό κάνει σύνδεση με την ύπαρξη του; Δε θέλω να το αρνηθεί. Θέλω να του το επιτρέψω. Ένα μήνυμα ίσως μπορώ να δώσω. Δεν ξέρω αν είναι της Φριδούτσα, θέλω να πιστεύω, όμως, πως είναι:
Να είσαι ο εαυτός σου. Και ν’ αγαπάς. Εκεί παύει η σύγκρουση, παύει ο πόλεμος.

Αν έπρεπε να δώσετε μια έννοια της τέχνης, ποια θα ήταν η δική σας;
Τέχνη είναι η ένωση της ψυχής με το νου. Τέχνη είναι η δημιουργία. Ο έρωτας. Η μετουσίωση. Η ένωση με κάτι φωτεινό, μεγαλύτερο από εμάς. Κάθε δημιουργική διαδικασία, σε αυτή την ελπίδα ακουμπά.

Το «Frida Κι Άλλο» θα είναι στις Σέρρες την Παρασκευή 18 Οκτωβρίου στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Αστέρια για μία μόνο παράσταση. Προπώληση εισιτηρίων : Viva.gr, Καφέ Μπλέ Γιακάς και στο Ταμείο του Θεάτρου (πρωινές και απογευματινές ώρες)