Γράφει η Φωτεινή Σίμογλου
Πάντα θεωρούσα πως ανήκα σε μια τυχερή γενιά μετά από τις δυο γενιές που γνώρισαν την φρίκη δύο παγκόσμιων κι ενός εμφυλίου πολέμου. Τον τελευταίο καιρό έπαψα να το πιστεύω, μιας και καλούμαι να ζήσω την μεγάλη, δραματική αλλαγή του κόσμου που γνωρίζαμε. Ήρθε ο κορωνοϊός κι ο φόβος του θανάτου κάθισε σταυροπόδι στις ράχες μας κι έπιασε τα γκέμια της ζωής μας. Ένας μικροσκοπικός τύραννος που κυβερνάει τον πλανήτη απολυταρχικά ενώ οι κυβερνήσεις των ανθρώπων, πανικόβλητες κι ανίσχυρες πασχίζουν να μας κλείσουν στην εστία μας. Κι δυστυχώς ήρθε για να σημαδέψει την γενιά μου, ελπίζω όχι και τις επόμενες.
Ξαφνικά, χάνεται κάθε «κανονικότητα» από τη ζωή μας. Ό,τι ίσχυε για την καθημερινότητά μας , το συνεπαίρνει ένα «ποτάμι» εξελίξεων με νερά θολωμένα από τον κορωνοϊό. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αναλαμβάνουν το μέρος της πληροφόρησης και για πρώτη φορά μας λένε ακριβώς αυτό που συμβαίνει, την αλήθεια. Αναρωτιέμαι μήπως για πρώτη φορά η πραγματικότητα ξεπερνά την τάση που έχουν για υπερβολή κι εντυπωσιασμό κι είναι ακόμη πιο δραματική από όσο μας την παρουσιάζουν.
Η μηχανή της ζωής ξαφνικά σταματά. Κατεβάζει διακόπτες. Ανήκουστο, πρωτοφανές όμως τα πάντα σιγούν στον πλανήτη. Κάπως έτσι το βλέπαμε να συμβαίνει στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Μόνο που τώρα δεν είναι φαντασία αλλά ένας ζωντανός, υπαρκτός εφιάλτης. Κλείνουν εκπαιδευτήρια, σχολεία, χρηματιστήρια, εμπορικά κέντρα, ναοί, χώροι πολιτισμού, ψυχαγωγίας, αθλητισμού κι έπεται συνέχεια. Απαγορεύονται συναθροίσεις, επαφές και κάθε δραστηριότητα δεδομένη κι αυτονόητη μέχρι χθες. Κι όλο αυτό, με πιθανό αποτέλεσμα την κατάρρευση του οικοδομήματος κι όλων των συστημάτων που στηρίζουν την ανθρώπινη κοινωνία.
Η κοινωνική συμβίωση, το βασικό χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα, διακόπτεται βίαια. Ο εγκλεισμός του είναι μέτρο απαραίτητο για την προστασία της φυσικής του ζωής κι η μοναξιά στέλνει περίπατο όλη την αίσθηση της παντοδυναμίας του. Ήρθε η πανδημία για να αναδείξει σε όλο της το μεγαλείο την ασημαντότητά του. Το κυρίαρχο ον του πλανήτη, ο άνθρωπος τρέμει κρυμμένος στη φωλιά του. Το μόνο καλό που ίσως προκύψει είναι η μεταστροφή στο χαμένο μονοπάτι. Ίσως αυτή η κατάσταση τον βοηθήσει :
- Να επανεξετάσει τις προτεραιότητές του και να επαναπροσδιορίσει τις αξίες του.
- Να απαγκιστρωθεί από την ματαιοδοξία, την πλεονεξία και από τη σύγχρονη αυτάρεσκη αντίληψη της εφήμερης δόξας.
- Να αντιληφθεί πόσο αδύναμος είναι απέναντι στην πραγματικά δυνατή και κυρίαρχη φύση.
- Να εκτιμήσει την υγεία ως το υπέρτατο αγαθό και να πάψει το αγωνιώδες κυνήγι του πλουτισμού.
- Να στραφεί με αγάπη στο συνάνθρωπο και να συνειδητοποιήσει την αξία της ευσπλαχνίας και του ελέους. Να τις αναγνωρίσει ως τις πραγματικές πηγές της χαράς.
Όμως, ακόμη κι εάν όλα τα παραπάνω ακούγονται παράξενα ας αναλογιστούμε πόσο ανίσχυρος αποδεικνύεται ο πλούτος ή η εξέχουσα κοινωνική θέση για να σώσει κάποιος τη ζωή του από θανατηφόρα ασθένεια. Ας σκεφτούμε πως ήρωες της εποχής δεν είναι άλλοι παρά οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εργαζόμενοι σε σούπερ-μάρκετ, οι μεταφορείς και όλοι οι άνθρωποι που εργάζονται με αυταπάρνηση, χωρίς ωράριο, χωρίς ξεκούραση για να σώσουν τις ζωές των άλλων.
Η μοναξιά ας μας βοηθήσει να σκεφτούμε λίγο παραπάνω και ο Θεός βοηθός!
Φωτεινή Κ. Σίμογλου
Εκπαιδευτικός Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας , M.ed- Master of Education
Αντιπρόεδρος του Συλλόγου Ελληνογαλλικής Φιλίας «Σέρρες-Fosses»
Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Σερρών