Aμηχανία και αφωνία απο την Αριστερά και τις επιτροπές ισότητας των φύλων και της κακοποιημένης γυναίκας
Οι απανωτές καταγγελίες το τελευταίο διάστημα, βγάζουν στην επιφάνεια σκοτεινές πλευρές του φωτεινού κόσμου του θεάτρου, που όπως φαίνεται δεν είναι και τόσο φωτεινός.
Μεγάλα ονόματα – θιασάρχες, σκηνοθέτες, ηθοποιοί – εκμεταλλεύονταν με αισχρό τρόπο τη δεσπόζουσα θέση τους και ασκούσαν κάθε μορφής βία σε νέους καλλιτέχνες.
Γενική απαίτηση να ριχθεί φώς και να εξιχνιαστούν όλες αυτές οι σκοτεινές υποθέσεις.
Τα γεγονότα αυτά μας προκαλούν, όμως, κάποιες σκέψεις. Τόσα χρόνια κανείς δεν βρέθηκε να καταγγείλει αυτές τις συμπεριφορές; Προκαλεί, επίσης, αλγεινή εντύπωση ότι οι περισσότεροι από τους καταγγελλόμενους ήταν προβεβλημένα πρόσωπα της «Δημοκρατικής παράταξης» και, ειδικότερα, της ανανεωτικής αριστεράς. Στις διακηρύξεις, λοιπόν, ατελείωτα κατεβατά για δημοκρατία στους χώρους εργασίας, σεβασμό της γυναίκας και δικαιώματα στους νέους καλλιτέχνες. Στην πράξη, όμως, αισχρός τραμπουκισμός, αήθης εκμετάλλευση και φασιστική συμπεριφορά.
Τα παραπάνω απαντούν ίσως και γιατί τόσα χρόνια δεν μίλησε κανείς. Ποιος, π.χ., θα εναντιωνόταν στον πολύ κ. Κιμούλη, ο οποίος υπήρξε για πολλά χρόνια σύντροφος της «φωνής του Πολυτεχνείου» (κυρίας Δαμανάκη),συμμετείχε στην επιτροπή αναθεώρησης του συντάγματος του ΣΥΡΙΖΑ(άραγε για να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας;) και τοποθετήθηκε, για μία εβδομάδα, πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος»!!!.
Παρόμοια, ως ιλαροτραγωδία, προβάλλει και η περίπτωση του Παύλου Χαϊκάλη, τον οποίο ο πρόεδρός του Πάνος Καμμένος, σε συνεργασία με τον Αλέξη Τσίπρα, τον τοποθέτησαν υφυπουργό Εργασίας, παρακαλώ – για να προωθήσει, προφανώς, τα δικαιώματα των νέων εργαζομένων.
Φαίνεται ότι με την κυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη μπόρεσαν να αισθανθούν την αναγκαία σιγουριά οι καταγγέλλοντες, πως μπορούν να μιλήσουν για την τραυματική τους εμπειρία και η υπόθεση να μην «κουκουλωθεί». Και, πράγματι, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, με καθαρές κινήσεις, έπραξε τα δέοντα.
Σκέφτομαι, καταληκτικά, μήπως τα συμβαίνοντα στο χώρο του Πολιτισμού ήταν και αιτία των βολών που δεχόταν η υπουργός Πολιτισμού από τους μεγαλόσχημους του χώρου. Την θεωρούσαν, δηλαδή, εκτός κυκλώματος και, επομένως, εν δυνάμει κίνδυνο για τα πεπραγμένα τους.
Εύγλωττη, για τους παραπάνω λόγους και η αμηχανία, καλύτερα η αφωνία του ΣΥΡΙΖΑ και γενικότερα της Αριστεράς για τα θλιβερά γεγονότα. Τόσες επιτροπές «ισότητας των φύλων», «υπεράσπισης της κακοποιημένης γυναίκας», κλπ. δεν έβγαλαν «κιχ».
Δ.Ν.
