Μία ιστορία για τη μνήμη και τη λύτρωση
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
Για το Βιβλίο της με τίτλο «Αδελφικό» που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο» μίλησε στο «Σ.Θ» η συγγραφέας Βάσια Τζανακάρη.Αποκαλύπτει τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το Βιβλίο της, εξηγεί τι ρόλο παίζει ο μικρόκοσμος στη ζωή μας και ελπίζει το Βιβλίο της να φθάσει σε όσο το δυνατόν περισσότερους αναγνώστες.
Τι αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το «Αδελφικό»;
Είχα στον νου μου να γράψω μια ιστορία για το Αδελφικό Σερρών, τόπο γέννησης και κατοικίας ενός ποιητή που υπήρξε συνεργάτης του περιοδικού του πατέρα μου, του ΓΙΑΤΙ, κι έφυγε νέος. Ξεκινώντας, συνειδητοποίησα πως έπαιρνα άλλους δρόμους, έγραφα για τη φυγή ως βαθιά ανεξιχνίαστη ανάγκη, αλλά και ως διέξοδο, για τη σχέση ανάμεσα σε δύο αδέλφια, για ανθρώπους που ενώ θέλουν να κάνουν κάτι στη ζωή τους καταλήγουν να κάνουν κάτι άλλο, για όσους δεν ξέρουν τι θέλουν και νιώθουν πάντα ένα κενό, για τη δεκαετία του ’90, για τους τόπους, τις πόλεις, τα σπίτια απ’ όπου περνάμε στη ζωή μας, για τη μητρότητα, την απώλεια, την ποίηση, τη μουσική, το σινεμά, μέχρι και τον Ντέιβιντ Μπόουι και πώς μας άγγιξε ο θάνατός του.
Πείτε μας δυο λόγια την υπόθεση
Το Αδελφικό είναι το χωριό όπου συναντιούνται ο Γιώργος Μελισσινός, νεαρός χειρουργός από τη Θεσσαλονίκη που προσπαθεί να ξεπεράσει τον χαμό ενός ασθενή του, και η Μάρω Αμπατζή, διορθώτρια σε εφημερίδα, ανύπαντρη μητέρα ενός μωρού, που επιστρέφει στον τόπο καταγωγής της όταν το διαμέρισμά της στην Αθήνα καταστρέφεται από πυρκαγιά. Λίγο πριν από τα σαράντα, κι ενώ ο απόηχος της δεκαετίας του ’90 και της εφηβείας τους δεν έχει σβήσει ακόμη, αναγκάζονται να ενηλικιωθούν, να σταθούν στα πόδια τους, καθώς οι μικρόκοσμοί τους καταρρέουν και οι διπλανοί παραμένουν άθικτοι.
Τι ρόλο παίζει ο μικρόκοσμος στη ζωή μας;
Είναι αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν ζωή μας, το σύμπαν μας που αποτελείται από μικρά και μεγάλα πράγματα, ψηφίδες που διαμορφώνουν το ποιοι είμαστε και το πώς ζούμε. Είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από τους κόσμους μας και να κοιτάξουμε το γενικό πλαίσιο. Δεν θέλουμε. Νιώθουμε ασφαλείς εκεί. Και γι’ αυτό ο Μελισσινός ταράζεται όταν συνειδητοποιεί πως «μικρόκοσμοι καταρρέουν και οι διπλανοί παραμένουν άθικτοι». Οι μικρόκοσμοι είναι πολύτιμοι για μας, εύθραυστοι, τους διαφυλάσσουμε διαρκώς από τον σαρωτικό «έξω κόσμο».
Σε σχέση με το προηγούμενο βιβλίο σας, αυτό πόσο πιο ώριμο νομίζετε ότι είναι;
Αυτό είναι κάτι που μπορούν να το κρίνουν όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία μου. Εγώ μπορώ να πω ότι δούλεψα πάρα πολύ για το «Αδελφικό» και ελπίζω το αποτέλεσμα να με δικαιώνει.
Πότε να περιμένουμε το καινούργιο σας βιβλίο;
Έπειτα από ένα μυθιστόρημα που πήρε αρκετά χρόνια να γραφτεί (περισσότερα από τέσσερα συνολικά χρόνια) θα έλεγα ότι πρέπει να ανασυνταχτώ προτού ξεκινήσω να γράφω το επόμενο βιβλίο μου. Έχω βέβαια ιδέες, αλλά πάντα χρειάζεται χρόνος για να δεις ποια είναι εκείνη που μπορείς να ακολουθήσεις και να σε πάει κάπου. Μέχρι τότε, ελπίζω το «Αδελφικό» να φτάσει σε όσους περισσότερους αναγνώστες είναι δυνατόν.
