Μετά από μία «άτυπη» απαίτηση του κοινού των Σερρών που αγαπάει το καλό θέατρο, η παράσταση «Φρίντα Κι Άλλο» έρχεται για μία ακόμα φορά στην πόλη, την Παρασκευή 24 Ιανουαρίου στην κεντρική σκηνή του Θεάτρου Αστέρια.
Η Κατερίνα Δαμβόγλου και ο Robin Beer, αλλιώς οι Fly Theatre, επιστρέφουν στις Σέρρες μετά την μεγάλη επιτυχία του Οκτώβρη όπου στη μία, μόλις, παράσταση που δώσανε τότε κατάφεραν να κερδίσουν τους θεατές. Επόμενο ήταν λοιπόν να θέλουμε… «Κι άλλο». Φρίντα κι άλλο! Με αφορμή την παράσταση της Παρασκευής, η Κατερίνα Δαμβόγλου μιλάει στο Σ.Θ.
Για δεύτερη φορά στις Σέρρες με μία παράσταση που οι Σερραίοι αγάπησαν πολύ. Την περιμένατε όλη αυτή την αγάπη; Ποτέ δεν την περιμένω. Κι έτσι πάντα βρίσκομαι προ εκπλήξεως. Από την άλλη…με βάζετε σε στοχασμό…Φαντάζεστε να ξεκινούσαμε να φτιάχνουμε κάτι, το οτιδήποτε, με την ανάγκη του «Αγαπήστε με!»…
Το φανταστήκατε ε; Ίσως γιατί όλοι κάποια στιγμή έχουμε κινηθεί από αυτή την ανάγκη. Και η Φρίντα. Πολλές πολλές φορές. Τη δύναμή μας την γνωρίζουμε, όμως, μόνο όταν αποδεχτούμε την αδυναμία μας. Κι αφού έχουμε φάει και μια δυο φορές τα μούτρα μας. Αλλιώς, όση αγάπη και να έρθει… Η αγάπη ποτέ δε θα είναι αρκετή. Θα θέλουμε πάντα Κι Άλλο! Εμείς, λοιπόν, ξεκινήσαμε να προσφέρουμε κάτι στον κόσμο.Κι η αγάπη ήρθε. Από μόνη της. Και αυτό είναι πάντα τόσο όμορφο και μας γεμίζει ταπεινοφροσύνη. Ειδικά, σε έναν τόπο, όπως στις Σέρρες, που δεν μας ξέρατε από πριν. Που ήταν η πρώτη μας επίσκεψη…Κι εσείς βάλατε τα καλά σας και ήρθατε. Πόσο μου είχε κάνει εντύπωση αυτό. Το τελετουργικό της προετοιμασίας για ένα γεγονός! Πολύ όμορφο. Πολύ το σεβαστήκαμε.
Πόσο σημαντικό είναι για εσάς να φεύγουν οι θεατές και να λένε «είδα μια υπέροχη παράσταση»; Είναι τόσο όσο. Είναι το κέρδος των κόπων μας. Πως πράξαμε κάτι που αφορά και αυτούς που μας κοιτούν. Πως δεν πλανευτήκαμε και δεν ξεγελάσαμε κανένα. Πως δεν βαυκαλιστήκαμε. Και πως εν τελεί καταφέραμε να αγκαλιαστούμε με τόσο κόσμο. Παράλληλα, προσπαθούμε συνειδητά να μην οριζόμαστε από τη δουλειά μας…η προσπάθεια μετράει.
Γνωρίζουμε πως ετοιμάζετε ένα επόμενο έργο ως Fly Theatre. Θα είναι εύκολο για εσάς να αφήσετε πίσω την Φρίντα σας; Καθόλου. Κι ούτε θέλω να την αφήσω. Είναι εξοντωτικής σωματικής και φωνητικής προετοιμασίας. Μα με γεμίζει, με μαθαίνει και με διασκεδάζει. Κι έτσι επί σκηνής δε με κουράζει, δεν τη βαριέμαι. Ωστόσο, θα με αφήσει εκείνη όταν κάνει τον κύκλο της. Δε θα της το αρνηθώ. Αυτό που θα αρνηθώ είναι το «πρωταγωνίστρια σε μονόλογο» στην επόμενη δουλειά. Για σωματική συντήρηση και ψυχική ισορροπία. Αλλιώς θα καταλήξω μια ταλαιπωρημένη ντίβα.
Πάντως φέτος είδαμε πως κάνατε καινούρια φωτογράφιση για την Φρίντα, που πάει να πει πως νιώσατε την ανάγκη να ανανεωθεί αλλά και πως θα έχει μέλλον. Ένα ρεκτιφιέ όλοι το χρειαζόμαστε που και που και σε αυτό μας βοήθησαν στην παρούσα φάση οι υπέροχες φωτογραφίες της Ευαγγελίας Θωμάκου. Για ανασυγκρότηση κυρίως. Για να ξεκινάμε πάλι από το μηδέν. Έχει ακόμα πολύ μέλλον η Φρίντα. Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αυτό οφείλεται και στη διαχρονικότητα της ίδιας της Φρίντα αλλά και στο ότι εμείς, ως Fly Theatre φτιάξαμε απολύτως συνειδητά μια παράσταση που θα μπορεί να αφορά πολλούς και παντού στον κόσμο και που μπορεί να ταξιδέψει εύκολα και σχετικώς άκοπα. Αυτές μπορεί να φαίνονται άχρηστες θεωρητικές λεπτομέρειες αλλά είναι αλήθεια. Επί του πρακτέου, όμως, αν δεν είχαμε την Αναστασία Ταμουρίδου, την παραγωγό μας, τον αφανή ήρωα, θα είχαμε παραδώσει τα όπλα και θα καθόμασταν στη γωνιά μας αποκαμωμένοι.
Περιγράψτε μου τα συναισθήματα σας κάθε φορά που τελειώνει η παράσταση και δε σταματάει το κοινό να σας χειροκροτεί; Σπάει η καρδιά μου. Μερικές φορές αισθάνομαι πιο ελεύθερη και ειλικρινής επί σκηνής. Μερικές φορές αυτό φτάνει μέχρι τα μάτια μου.
Οι στόχοι των Fly Theatre παραμένουν ίδιοι με αυτούς που είχατε όταν ξεκινήσατε ή άλλαξαν μετά την επιτυχία; Οι ίδιοι. Πιο κατασταλαγμένοι. Κι αυτό γιατί το παιχνίδι παίζεται και στο νου (ιδεαλισμός, όραμα, έμπνευση) και στην πραγματικότητα (βιοπορισμός). Και το παιχνίδι αυτό μοιάζει με τραμπάλα. Άντε να θυμηθείς πως θες να ισορροπήσεις.
Ποια είναι η στιγμή του έργου που συνεχίζει μέχρι σήμερα, μετά από τόσες φορές που το παίξατε, να σας συγκινεί ή έστω να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εσάς; Όλες έχουν υπάρξει «άνοιγμα». Ήταν πολύ προσωπική διαδικασία η δημιουργία του κειμένου. Ουσιαστικά, έπαθα κι εγώ αυτό που διανοουμενίστικα προφέρω: ταυτίστηκα με τη Φρίντα. Ή έστω έκανα τη Φρίντα να γίνει ένα με μένα. Τη χρησιμοποίησα. Και τη χρησιμοποίησα για να πω πράγματα πολύ δικά μου. Γνωρίζοντας πως σαν Κατερίνα δε θα μου επέτρεπε κανείς να τα πω δίχως διακοπή δίχως σχολιασμό. Γιατί ξέρω πως σπάνια και σε ελάχιστους δίνουμε το χώρο να τους ακούμε δίχως να κρίνουμε, δίχως να βγάζουμε αυτοστιγμεί πόρισμα μέσα στο κεφάλι μας. Ανθρώπινη άμυνα αυτό. Μόνο σε όσους με θαυμασμό μας έχουν υπνωτίσει ή με ειλικρίνεια μας έχουν αφοπλίσει, δίνουμε χώρο. Δηλαδή, σε σύμβολα, μωρά, κουτάβια και στο θάνατο. Κι αυτό δεν κρατά πολύ. Αγαπημένη στιγμή….είναι μια που δεν υπάρχει τώρα στο κείμενο. Δεν υπάρχει γιατί δε χρειάζεται πια. Μάλλον γιατί προοιωνίζει το τέλος. Κι έτσι χάριν νοσταλγίας, και αφού δε θα την ακούσετε, σας την προσφέρω: Πολύ αργά. Πολύ αργά. Νοσταλγία είναι αυτό το αίσθημα οργής που νιώθουμε όταν η φράση «πολύ αργά» προφέρεται «πολύ ήρεμα».
«Φρίντα Κι Άλλο» Παρασκευή 24 Ιανουαρίου | 21.30 Κεντρική Σκηνή Θεάτρου Αστέρια Προπώληση : Viva.gr, Ταμείο Θεάτρου, Καφέ Μπλε Γιακάς