Γράφει ο Θεολόγης Ανδρονίδης
Και κάτι από τα ψιλά γράμματα της ιστορίας. Οι 3 έκτακτοι γιατροί που προσλήφθηκαν για τις ανάγκες της χολέρας είχαν μισθό 300 δρχ τον μήνα τη στιγμή που οι 3 βοηθοί τους 150 δρχ, ενώ το νοσηλευτικό προσωπικό έπαιρνε 60 δρχ. (Συγκρίνεται την αναλογία των μισθών με σήμερα)
Όμως, όπως είπαμε, τα μέτρα ήρθαν αργά και το «παιγνίδι» είχε χαθεί όλως διόλου και οι θάνατοι ήταν σχεδόν καθημερινοί σύμφωνα με τον τύπο της εποχής.
Επιβεβαιωμένα στοιχεία έχουμε μόνο από το 1854 όταν η μεγαλύτερη επιδημία που έπληξε το ανεξάρτητο πλέον ελληνικό κράτος ήταν η χολέρα και η οποία έκανε την εμφάνιση της στον Πειραιά. Τότε την πόλη κατείχαν γαλλοβρετανικά στρατεύματα, τα οποία, πιθανότατα, μετέδωσαν την ασθένεια στην πόλη που είχε 25.000 κατοίκους, 15.000 απ’ τους οποίους ήταν ξένοι στρατιώτες.
Η κυβέρνηση με Διάταγμα της 7ης Ιουλίου 1854 «περί μέτρων προς πρόληψιν της χολέρας», απαγόρευσε την μετάβαση από την Πειραιά σε οποιοδήποτε άλλο μέρος της χώρας. Μόνο οι απόλυτα υγιείς πολίτες, αφού εξετάζονταν από γιατρούς, μπορούσαν να εξέλθουν.
Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 3.000 ήταν τα θύματα της επιδημίας χολέρας του 1854 στη χώρα μας. Σημαντική στην προσπάθεια για την καταπολέμηση της χολέρας, ήταν η συμβολή του γιατρού Κωνσταντίνου Π. Βουσάκη, ο οποίος εφάρμοσε την θεραπευτική μέθοδο «των απανταχού της Ευρώπης και παρ’ όλων μέχρι τούδε παραδεδεγμένην», που περιελάμβανε τη χρήση σκευασμάτων οπίου, αιθέρα, οινοπνεύματος, καμφοράς, εντριβές κλπ.
Το οξύμωρο της υπόθεσης ήταν ότι ο θάνατος από την χολέρα χτύπησε και παλιούς αγωνιστές που ενώ γλίτωσαν το χάρο στην μάχη συνάντησαν το δρεπάνι της χολέρας στην ειρήνη. Μέχρι και τον συνταγματάρχη της βασιλικής Φάλαγγας, Δήμο Τσέλιο, που πέθανε στην Αθήνα το 1854 από χολέρα. Ένας άλλος ήταν και ο Αναγνωστόπουλος Παναγιώτης. Είχε συνεργαστεί µε τον ∆ημήτριο Υψηλάντη και µαζί ήρθαν στην Ελλάδα µε πλαστά διαβατήρια. Είχε πολέμησε στην Τριπολιτσά, το Ναύπλιο, την Ακροκόρινθο και τη Στερεά σε συνεργασία µε τον Υψηλάντη και τον Νικηταρά.
Μια άλλη συνέπεια της κλιματικής αλλαγής εξαιτίας του ηφαιστείου Ταμπόρα ήταν και εισαγωγή τις καλλιέργειας πατάτας στην Ελλάδα. Στις επιστολές του προς τον Εϋνάρδο γράφει το 1828 ότι προσπαθεί να διαδώσει την καλλιέργεια της πατάτας –τότε ήταν που την είπαν και «γεώμηλο». Ο Εϋνάρδου ήταν Γαλλοελβετός τραπεζίτης, φιλέλληνας, τιμημένος με τον τίτλο του ευεργέτη του ελληνικού έθνους και πρωτοπόρος φωτογράφος. Επίσης παραπονιέται ο Καποδίστριας ότι τα πρώτα βήματα της καλλιέργειας ήταν πολύ διστακτικά.
Όλοι θα έχουμε ακούσει την ιστορία ότι τάχα ο Καποδίστριας μοίραζε τζάμπα τις πατάτες αλλά δεν τις έπαιρνε κάνεις. Και για να υπερνικήσει την δυσπιστία των χωρικών τις έκλεισε σε μια αποθήκη στο λιμάνι της Αίγινας φρουρούμενες. Την φρουρά την αποτελούσαν πάνοπλοι στρατιώτες που όμως τη νύχτα κάνανε τα στραβά μάτια ώστε οι χωρικοί να κλέβουν τις πατάτες.
Ωραία ιστορία, αλλά δεν είναι αληθινή, είναι ακόμη ένας αστικός μύθος που δυστυχώς στην χώρα μας τους υιοθετούμε πολύ εύκολα. –δεν υπάρχει καμιά τέτοια μαρτυρία. Επιπλέον… η ίδια ακριβώς ιστορία, με τις ίδιες λεπτομέρειες, λέγεται επίσης ότι συνέβη στη Γερμανία, στη Ρωσία με τη Μεγάλη Αικατερίνη (όπου, μάλιστα, διάβασα ότι η εκκλησία ήταν αντίθετη στην πατάτα επειδή… δεν την αναφέρει η Βίβλος) και στη Γαλλία.
Την ιστορία της πατάτας την έγραψε ο Γρηγόριος Παλαιολόγος, Φαναριώτης, γεωπόνος και λόγιος. Έγραψε πραγματεία για την πατάτα το 1828, και σε άλλα έργα γεωργικής οικονομίας δεν παύει να τονίζει τη μεγάλη διατροφική αξία της πατάτας που είναι πενταπλάσια του σιταριού. Όμως, πουθενά δεν αναφέρει την παραπάνω Ιστορία.
(συνεχίζεται)
