Σαν πρόκες
πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις
να μην τις παίρνει ο άνεμος
Μανόλης Αναγνωστάκης, Ο Στόχος.
«Εἰ δή τις ἐξ ἀρχῆς τὰ πράγματα φυόμενα βλέψειεν, κάλλιστ’ ἂν οὕτω θεωρήσειεν» παρατηρεί ο Αριστοτέλης, ο μεγάλος Σταγειρίτης φιλόσοφος, στην αρχή των «Πολιτικών» του. Αν έβλεπε κανείς απ’ την αρχή πώς γεννιούνται τα πράγματα, θα εφάρμοζε τον καλύτερο τρόπο εξέτασής τους.
Οι Σλάβοι που ζούσαν στις περιοχές της ανατολικής Πολωνίας και της Λευκορωσίας εγκαθίστανται μόνιμα στην πεδινή περιοχή ανάμεσα στον Δούναβη και στον Αίμο για πρώτη φορά στις αρχές του 7ου αι.μ.Χ. , όταν οι εσωτερικές ταραχές του Βυζαντίου κλόνισαν την άμυνα των βόρειων συνόρων του.
Από τι αρχές του 19ου αι., όταν ο Ελληνισμός από τη Μολδοβλαχία ως την Κύπρο επαναστατημένος πολεμούσε τον κοινό δυνάστη των χριστιανικών λαών της Ανατολής, τον Τούρκο, οι Σλάβοι της Βαλκανικής δεν είχαν διαμορφώσει ακόμα εθνική συνείδηση. Κρατική συνείδηση δεν απέκτησαν ποτέ.
Κυβερνήθηκαν κατά καιρούς από Βυζαντινούς, Βουλγάρους, Σέρβους και Τούρκους. Εθνική συνείδηση άρχισαν να αποκτούν από τότε που η ρωσική πολιτική ανακάλυψε ότι η κάθοδος της Ρωσίας στη Μεσόγειο θα πραγματοποιηθεί ευκολότερα με την απόσπαση σλαβικών λαών της Βαλκανικής από την Τουρκική κυριαρχία και την ανακήρυξή τους σε κράτη αυτόνομα.
Από την εποχή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (1877) φορείς του σλαβικού επεκτατισμού ήταν οι Βούλγαροι. Αφότου όμως κατά τη θολή εποχή της Γερμανικής κατοχής στη Βαλκανική του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου η Κομινφόρμ βρήκε κατάλληλη ευκαιρία να ανακηρύξει το σλαβικό κράτος των Σκοπίων σε αυτόνομο κράτος με την ονομασία «Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως κράτος ομόσπονδο της Γιουγκοσλαβίας, άρπαξαν οι Σκοπιανοί έτοιμα το σύνθημα και σημαία της ενιαίας σλαβικής Μακεδονίας και τα επαναλαμβάνουν ανεξέλεγκτα και άκριτα.
Αυτοί λοιπόν που σε όλο το Μεσαίωνα, αφότου πάτησαν στους ελληνικούς χώρους και σε ολόκληρη την εποχή της Τουρκοκρατίας, ήταν και γλωσσικά και πολιτικά και πολιτιστικά Σλάβοι, πώς ξύπνησαν χθες μόλις στην Ιστορία, στις 2 Αυγούστου 1944 ως Μακεδόνες, και έθεσαν αμέσως ως πρώτο στόχο τους να πείσουν ότι οι κάτοικοι του κράτους αυτού δεν είναι ούτε Βούλγαροι, ούτε Σέρβοι, αλλά Μακεδόνες, η γλώσσα τους Μακεδονική και το κράτος τους τίποτε άλλο παρά Μακεδονία;
Σχεδόν αμέσως ο μεγάλος Δάσκαλός μου Νικόλαος Ανδριώτης, καθηγητής της Γλωσσολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, έγραψε σχετικά για την «Μακεδονική Γλώσσα» και για την «Μακεδονική ιθαγένεια»:
Η γλώσσα που μιλούν κατά πλειονότητα οι κάτοικοι του κράτους των Σκοπίων και που εντελώς αυθαίρετα την ονόμασαν «Μακεδονική» είναι ένα ιδίωμα με τόσο στενούς δεσμούς προς την Βουλγαρική και την Σερβική, ώστε σύμφωνα με τις αρχές της γλωσσικής επιστήμης δεν μπορεί να ονομαστεί γλώσσα αυτοτελής, όπως η Βουλγαρική και η Σερβική.
Μόνο αν για χάρη της πολιτικής αυτονομίας του κράτους των Σκοπίων και της γλώσσας του αναθεωρήσει η Γλωσσολογία το περιεχόμενο του όρου «γλώσσα», τότε μόνο το σλαβικό ιδίωμα θα μπορούσε να ονομαστεί γλώσσα.
Οι οπαδοί της αυτοτέλειας της γλώσσας των Σκοπίων ή υποτιμούν τις μεγάλες ομοιότητες με την Βουλγαρική γλώσσα ή κάνουν κάτι χειρότερο:
Υποκρίνονται ότι μιλούν στο όνομα της επιστήμης, ενώ στην πραγματικότητα δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά πολιτική.
Άλλωστε οι σλαβόφωνοι του κράτους των Σκοπίων, πριν η πανσλαβιστική προπαγάνδα επιβάλλει σ’ αυτούς το όνομα «Μακεδόνες», ονόμαζαν τον εαυτό τους Bugari, δηλαδή Βουλγάρους.
Σύμφωνα λοιπόν με τη λογική και τις αρχές της Γλωσσολογίας η γλώσσα ενός λαού σλαβόφωνου που ο ίδιος ονομάζει τον εαυτό του βουλγαρικό δεν θα έπρεπε να ονομάζεται Βουλγαρική ή τουλάχιστον Σλαβονική; Οι πολιτικοί όμως των Σκοπίων ξέρουν ότι με τους όρους αυτούς οι φιλοδοξίες τους θα σταματούσαν εκεί που τελειώνουν οι σλαβόφωνοι και αρχίζει ο συμπαγής μέγας Ελληνισμός της Μακεδονίας.
Στη Συμφωνία ΤΣΙΠΡΑ- ΖΑΕΦ, που υπογράφηκε στις Πρέσπες 17 Ιουνίου 2018, στο Άρθρο 1 παρ. 3 (α,β,γ,) σχεδόν αυτούσια καταγράφονται όσα θέσανε οι Σκοπιανοί ως πρώτο στόχο τους στις 2 Αυγούστου 1944. Γιατί; Στο (γ) της παρ. 3 του Άρθρου 1 διαβάζουμε:
«Η επίσημη γλώσσα του Δεύτερου Μέρους θα είναι η «Μακεδονική Γλώσσα», όπως αναγνωρίστηκε από την Τρίτη Συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών το 1977».
Ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης, καθηγητής της Γλωσσολογίας και πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, διαφωνώντας με το χωρίο αυτό της Συμφωνίας δήλωσε (ΤΑ ΝΕΑ, 6/6/2018):
Το πρόβλημα είναι η γλωσσική αδυναμία του κ. Υπουργού (Νίκου Κοτζιά) να αντιληφθεί ότι άλλο πράγμα είναι η αναγνώριση μιας γλώσσας με ξένο όνομα (της Βουγλαροσερβικής των Σκοπίων ως «μακεδονικής»! και άλλο να δεχθείς τη μεταγραφή από ένα αλφάβητο το (σλαβικό κυριλλικό) σε ένα άλλο (το λατινικό), όπερ συνέβη στη Διάσκεψη του 1977.
Γιατί αυτή η διαφορά μεταξύ του κειμένου της Συμφωνίας και του μεγάλου Γλωσσολόγου; Ψεύδεται ο διεθνούς φήμης και αναγνώρισης καθηγητής της Γλωσσολογίας; Η ερώτηση δεν είναι ρητορική και δεν αφορά τον μεγάλο Δάσκαλο.
Το «Δεύτερο Μέρος» παραιτείται, λέει, των αλυτρωτικών διεκδικήσεων. Από πότε η αναγνώριση του λάθους θεωρείται εκχώρηση κεκτημένου δικαιώματος; Κι ακόμα, από πότε το λάθος και οι πολιτικές σκοπιμότητες, έστω και σε βάθος χρόνου, πρέπει να χρησιμεύουν ως βάση για τις επόμενες, και προπαντός, για την οριστική διαπραγμάτευση ενός εθνικού ζητήματος;
Οι μέρες, οι ώρες που ζούμε είναι καθοριστικές. Πρέπει οι πάντες, εντός και εκτός Ελλάδος, να πεισθούν ότι η χρήση των ονομάτων Μακεδονία και Μακεδόνες από ένα κράτος που συνορεύει με την ελληνική Μακεδονία αποτελεί προπαγανδιστικό όπλο που στρέφεται εναντίον της ελληνικής εδαφικής ακεραιότητας. Και να αναλογιστούν ότι το όπλο αυτό το προπαγανδιστικό δεν αναχαιτίζεται ούτε από την στρατιωτική ούτε από την οικονομική υπεροχή.
Στο Ε της ομηρικής Ιλιάδας οι Τρώες με τη βοήθεια του Άρη ρημάζουν τους Αχαιούς. Ο «δῖος Ἀχιλλεύς» απουσιάζει. Η Ήρα, η συμπαραστάτις των Δαναών, παραπονιέται στον Δία και ζητάει την άδειά του να επέμβει. Με τη μορφή του Στέντορα, άνδρα που σαν πενήντα ανδρών ήταν η φωνή του, λόγια προσβλητικά εκτοξεύει προς τους Αχαιούς, για τους θέσει εκτός ύπνου!
«Αἰδώς Ἀργεῖοι, κάκ᾿ ἐλέγχεα, εἶδος ἀγητοί». Ντροπή σας! Κρίμα στα κάλλη σας, Αργίτες τιποτένιοι! (Μετάφραση: Καζαντζάκης- Κακριδής).
Γεμάτος ορμή πρώτος ο Διομήδης ορμά και καρφώνει το κοντάρι του στη λαπάρα του Άρη. Ξεφώνισε ο Άρης, σάμπως να κραύγαζαν εννιά ή και δέκα χιλιάδες θνητοί που ανοίξαν πόλεμο και κονταροχτυπιούνται. Καταματωμένος ο Άρης φτάνει στον Όλυμπο και ζαρώνει πλάι στον Δία. Και το απρόσμενο! Ο Δίας παίρνει το μέρος του Διομήδη! Μαλώνει και προσβάλλει τον Άρη. Είσαι, του λέει, ο πιο μισητός απ’ όλους του θεούς, πάντα, «αλλοπρόσαλλε», σου αρέσουνε οι πόλεμοι, οι συνερισιές και οι αμάχες. Κι ο Διομήδης; Φτάνοντας στην κορφή της αυτογνωσίας κατάβαλε και αυτόν τον ίδιο τον Άρη!
Τι άραγε επιλογικά να μου θύμισε τον μεγάλο Ποιητή; Την απάντηση τη δίνει, νομίζω, ο Σεφέρης σε ποίημά του γραμμένο σε καιρούς δύσκολους, καλή ώρα σαν τους δικούς μας:
«Κι αν σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ’ ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει∙ στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο μνησιπήμων πόνος».
Να προσεχθεί ο τελευταίος στίχος. Είναι από την «Ορέστεια» του Αισχύλου. (Μετάφραση: Πόνος που πληγώνει τη θύμηση.)
Σέρρες, 21/06/2018
Αλεξάνδρα Μπαΐρα
Φιλόλογος
