Πόσο δίκαιο είχε ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης
Γράψαμε σχόλιο σχετικά με την αδιαφορία των Ελλήνων για την ζώσα πραγματικότητα, αυτή που λαμβάνει χώρα κάθε μέρα μπροστά στα μάτια μας, στην καθημερινότητα που βιώνουμε στη δουλειά μας, στους χώρους που κινούμαστε αλλά και την στάση μας να μην καταγγέλλουμε αυτά που βλέπουμε.
Το σχόλιο μας έγινε με αφορμή την καταστροφή της εικαστικής παρέμβασης του ζωγράφου Χριστόφορου Μελλίδη στην οδό Τσιμισκή της πόλης των Σερρών από ασυνείδητο πολίτη.
Αν, όμως, εκείνη την ώρα κάποιος απαθανάτιζε με το κινητό του (τον βιντεοσκοπούσε) αυτόν που έκανε την «παρέμβαση» στην ζωγραφιά του Χρ. Μελλίδη και ανέβαζε το συμβάν στα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης τότε πολλοί από τους χρήστες της θα έσπευδαν να σχολιάσουν είτε αρνητικά είτε θετικά την πράξη.
Τι φανερώνει αυτό; Ότι όλα σήμερα κινούνται μέσα από το διαδίκτυο.
Μέσα από τη ασφάλεια και την ανωνυμία των μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, οι πολίτες εκφράζονται τις περισσότερες φορές αβασάνιστα και νομίζουν ότι, γράφοντας ύστερα από την ανάρτηση μιας φωτογραφίας ή ενός σχολιασμού, συμμετέχουν και αυτοί στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Είναι κρίμα ο Έλληνας σήμερα να βρίσκεται σε λήθαργο και να ενεργοποιείται μόνο μέσα από τον Υπολογιστή του και τα μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Καλά τα διαδικτυακά αλλά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την πραγματική επικοινωνία, τον ζωντανό διάλογο των ανθρώπων. Παρακολουθεί κανείς, με απογοήτευση, παρέες νέων παιδιών στις εξόδους τους να είναι το καθένα σκυμμένο πάνω στο κινητό του τηλέφωνο και να απουσιάζει κάθε επικοινωνία μεταξύ τους.
Τελικά είχε δίκαιο κάποτε ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης που είχε πει ότι όσο πιο κοντά είναι οι πόρτες των οικιών (εννοούσε τα διαμερίσματα των πολυκατοικιών), τόσο πιο πολύ απομακρύνεται η επικοινωνία των ανθρώπων. Το διαδίκτυο επιδείνωσε παρά πέρα τα πράγματα.
Δ.Ν.
