Μιλά στο «Σ.Θ» για την ποδοσφαιρική του διαδρομή στα σερραϊκά γήπεδα
- Ο Βυρωνιώτης αριστεροπόδαρος γρήγορος, μπάκ- χάφ που εκτελούσε δυνατά πλάγια άουτ
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
Ο Κώστας Σκερλετίδης γεννήθηκε στις 24 Αυγούστου 1972 στη Βυρώνεια Σερρών. Ξεκίνησε σε ηλικία 14 ετών να παίζει ποδόσφαιρο και πρώτη του ομάδα ήταν ο Σαλαμίς Γονίμου. Φόρεσε τη φανέλα της πανίσχυρης Σέρρες ‘85 στα πρώτα της βήματα και σε ηλικία 19 ετών βρέθηκε το 1991 ταλαντούχος στη ΑΕΝιγρίτας στη Γ’ Εθνική.
Διακρινόταν για την ταχύτητα του, την καλή τεχνική κατάρτιση, ενώ ιδιαίτερο προσόν του ήταν τα δυνατά πλάγια άουτ που η φίλαθλη Ελλάδα γνώρισε από τον Λάκη Σημαιοφορίδη στην Καστοριά του 1980.
Από τους σεμνούς αθλητές που διακρίθηκαν για το ήθος τους, αγαπήθηκε από τους φιλάθλους όπου και αν αγωνίστηκε για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του και την προσήλωση του στην προσφορά. Ταυτίστηκε περισσότερο ποδοσφαιρικά με τον Εθνικό Σιδηροκάστρου αφού αγωνίστηκε δέκα χρόνια. Με τον Εθνικό κέρδισε τρία κύπελλα της ΕΠΣ, και πανηγύρισε πολλές μεγάλες νίκες σε κατηγορίες εθνικού επιπέδου.
Είχε κληθεί και την Εθνική Παίδων σε προεπιλογή την χρονιά που αγωνιζόταν στην ομάδα του Γονίμου.
Ο Κώστας Σκερλετίδης άνοιξε την καρδιά για την 20ετή του ποδοσφαιρική διαδρομή στο «Σ.Θ».
Σήμερα εξακολουθεί να είναι ελεύθερος επαγγελματίας στο Σιδηρόκαστρο. Οικογενειάρχης, είναι παντρεμένος με την Αννα Μαζνέικου και έχει δύο παιδιά. Τον Βέργη και την Ζωή.
Έχει δίπλωμα προπονητή ΟΥΕΦΑ Β’, παρακολουθεί τις εξελίξεις στο λαϊκό σπορ και πιστεύει ότι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται μία νέα επανεκκίνηση του σερραϊκού ποδοσφαίρου πάνω υγιείς βάσεις.
Από ποια ομάδα ξεκίνησες και τι θυμάσαι από τα πρώτα σου ποδοσφαιρικά βήματα;
Ξεκίνησα σε ηλικία 14 ετών από το Γόνιμο το οποίο αγωνιζόταν στη Β΄ κατηγορία της ΕΠΣ Σερρών. Η ομάδα του χωριού μου η Βυρώνεια ήταν ανενεργή τότε.
Στη μικρή αυτή ηλικία τα χρόνια εκείνα( 1986) ήταν δύσκολο να φύγεις από το χωριό και να αγωνιστείς κάπου άλλου. Απέκτησα εκείνη την περίοδο πολλές εμπειρίες, αγωνίστηκα σε όλους τους αγώνες και πέτυχα 14 γκολ.
Την επόμενη χρονιά βρέθηκες στη Σέρρες ‘85 που την εποχή εκείνη λειτουργούσε σε επαγγελματικά πρότυπα. Τι κλίμα συνάντησες εκεί;
Σε ηλικία 15 ετών με τη φανέλλα της Σέρρες 85 ο Κ. Σκερλετίδης, στο τότε Εθνικό Στάδιο Σερρών(1987)(η φωτογραφία από το αρχείο του δημοσιογράφου Δημήτρη Νάτσιου).
Όντως η Σέρρες ΄΄85 ήταν ένας σύλλογος επαγγελματικά οργανωμένος, πρόεδρος ήταν ο αείμνηστος Χρ. Χριστοφορίδης ενώ συμμετείχε στο Δ.Σ. ο ακτινολόγος Βασίλης Τσικές. Βρέθηκα σε ηλικία 15 ετών σε ένα νέο περιβάλλον με φθασμένους ποδοσφαιριστές, ορισμένοι στη συνέχεια αγωνίστηκαν Α΄ Εθνική(Ιακωβίδης, Κουρουκερέζης). Η συνύπαρξή μου με αυτούς τους ποδοσφαιριστές και ο ανταγωνισμός με βοήθησε να μοχθήσω περισσότερο, να γίνω καλύτερος και να εξελιχθώ περισσότερο. Ακούστηκαν πολλά καλά λόγια για μένα, ως μικρός ταλαντούχος ποδοσφαιριστής. Είχα λίγες συμμετοχές, γιατί αυτό που ενδιέφερε τότε τους παράγοντες ήταν ο πρωταθλητισμός και ο στόχος η ομάδα να ανεβεί ψηλά. Για τους παραπάνω λόγους δεν μπόρεσα να αποκτήσω εμπειρίες αγωνιζόμενος.
Την περίοδο 86 – 87 είχα αγωνιστεί σε κάποια παιχνίδια, και είχα δείξει κάποια καλά στοιχεία. Αυτό έγινε. Τη δεύτερη χρονιά 87-88 τραυματίστηκα- ίσως γιατί ακολούθησα πολύ επαγγελματική προπόνηση σε άλλα επίπεδα- και έμεινα εκτός προπονήσεων για τέσσερις μήνες.
Η Σέρρες 85 δεν είχε φίλαθλο κόσμο να την ακολουθεί, είχε όμως οικονομική ανεξαρτησία πρωτόγνωρη για την εποχή.
Ο επόμενος σταθμός ήταν το Νέο Πετρίτσι;
16 Ιουνίου 1991: Στο εθιμοτυπικό παιχνίδι μπαράζ στο Γήπεδο του Βαλτερού. Οι ποδοσφαιριστές της Αναγέννησης Νέου Πετριτσίου και του Θρακικού Μητρουσίου σε αναμνηστική φωτογραφία στο κέντρο του Γηπέδου. Ο Κ. Σκερλετίδης όρθιος δεύτερος από τα δεξιά.(φωτο από το αρχείο του δημοσιογράφου Δημήτρη Νάτσιου).
Είχα αποκτήσει αρκετές εμπειρίες και βρέθηκα στο Νέο Πετρίτσι, ένα ποδοσφαιρικό χωριό.Προτίμησα το Νέο Πετρίτσι ήταν γιατί εκείνη την εποχή 1989 – 1990 υπήρχαν πολλοί συνομήλικοι μου. Την πρώτη χρονιά αγωνίστηκα σε πολλά παιχνίδια, είχα πετύχει και 12 γκολ ως αριστερό χαφ.
Τη δεύτερη χρονιά στην ομάδα άλλαξα θέση, έπαιξα αριστερό εξτρέμ και είχα πετύχει 27 γκολ με συνέπεια να μεταγραφώ στη ΑΕΝιγρίτας που αγωνιζόταν στη Γ’ Εθνική.
Στο Πετρίτσι την μία χρονιά χάσαμε για λίγο το πρωτάθλημα, πήραμε όμως το κύπελλο κόντρα στον Θρακικό Μητρουσίου, είχα εκτελέσει το τελευταίο πέναλτι χαρίζοντας το τρόπαιο στην ομάδα μου. Τη δεύτερη χρονιά, όμως πήραμε το πρωτάθλημα και η ομάδα ανέβηκε στη Δ΄ Εθνική. Είχα πετύχει δυο γκολ και τον τυπικό αγώνα μπαράζ που έγινε στο Βαλτερό μεταξύ του Πετριτσίου και του Θρακικού Μητρουσίου. Στο Νέο Πετρίτσι μόνο ευχάριστες αναμνήσεις έχω στα δυο χρόνια που αγωνίστηκα.
Στη Νιγρίτα βρέθηκες 19 ετών στη Γ΄ Εθνική σε ένα απαιτητικό περιβάλλον;
Η Νιγρίτα ήταν ένα άλλο επίπεδο, είχε επαγγελματική οργάνωση, έπρεπε να ήσουν αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις. Επειδή είχα ψυχολογία ανεβασμένη λόγω της καλής μου παρουσίας στο Νέο Πετρίτσι αγωνίστηκα βασικός. Πρόεδρος ήταν ο Γ. Ακριτίδης και προπονητής ο Π. Δημητρίου. Είχα ένα μικρό τραυματισμό, τον ξεπέρασε και έκανα καλή χρονιά. Στη Νιγρίτα αγωνίστηκα τρία χρόνια.
Μετά τη Νιγρίτα, αγωνίστηκες στον Εθνικό Σιδηροκάστρου και επανήλθες στη Νιγρίτα. Φαίνεται λίγο παράξενο
Ο Κ. Σκερλετίδης κάτω αριστερά πανηγυρίζει με τους συμπαίκτες του τη κατάκτηση του κυπέλλου της ΕΠΣ Σερρών την περίοδο 1995-1996 στο Δημοτικό Γήπεδο Σερρών με αντίπαλο τον Μέγα Αλέξανδρο Βαλτερού.
Όταν επέστρεψα στη Νιγρίτα, αφού είχα αγωνιστεί προηγουμένως στον Εθνικό Σιδηροκάστρου είχαν αλλάξει τα δεδομένα. Προπονητής στη Νιγρίτα ήταν ο Νίκος Γάδος, με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο Σιδηρόκαστρο και αγωνίστηκα ως αριστερός μπακ – χαφ. Υπήρχε ο στόχος να παίξει η Νιγρίτα στη Γ Εθνική. Απλά η χρονιά ήταν πολύ κακή, δεν υπήρχε καμία σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, δεν υπήρχε η παλαιά οργάνωση, οικονομικά δεν ήταν καθόλου καλά και αναγκάστηκα τον Ιανουάριο να αποχωρήσω.
Έχεις και παρουσία στο Σκούταρι την περίοδο 1994-1995 με 11 γκολ την Δ Εθνική
Στο Σκούταρι οι αναμνήσεις είναι πολύ καλές, έπαιξα στη θέση του μπακ- χαφ. Είχα αποφασίσει να κάνω μία τελευταία προσπάθεια για να μπορέσω να κάνω μεταγραφή σε μεγαλύτερη κατηγορία.
Πραγματικά το ενδιαφέρον εκδηλώθηκε από την Καβάλα, αλλά η μετεγγραφή μου χάλασε.
Έκλεισες την καριέρα σου το 2005-2006 στον Εθνικό Σιδηροκάστρου;
Ο παράγοντας της ΕΠΣ Σερρών Τάκης Δάγκος δίνει στον Κ. Σκερλετίδη το κύπελλο της ΕΠΣ Σερρών που κατέκτησε ο Εθνικός Σιδηροκάστρου την περίοδο 1999-2000 με αντίπαλο την ΚΑΕ Αγίου Πνεύματος στο Εθνικό Στάδιο Σερρών.
Ήταν μία περίοδος που συμπλήρωνα πολλά χρόνια στην ίδια ομάδα. Αγωνίστηκα από το 1996-1997 έως το 2006.
Ο Εθνικός Σιδηροκάστρου είναι στην καρδιά μου γιατί αγωνίστηκα πολλά χρόνια.
Έζησα και καλές και άσχημες καταστάσεις. Δεν σκεφτόμουν ποτέ να φύγω από την ομάδα. Ήμουν δέκα χρόνια με όλες τις συνθήκες και θα μπορούσα να είμαι και άλλα, άσχετα αν τελικά δεν συνέβη κάτι τέτοιο για λόγους που δεν χρειάζεται να αναφερθούμε.
Ο Εθνικός Σιδηροκάστρου σε ποια κατηγορία μπορεί να αγωνιστεί;
Η ομάδα του Εθνικού Σιδηροκάστρου όπως παρατάχθηκε στον τελικό του κυπέλλου της ΕΠΣ Σερρών την περίοδο 1998-1999.Διακρίνονται πάνω αριστερά: Π. Στοϊλας, Πετρίδης, Κουρουκερέζης, Κωστόπουλος, Μαυρομάτης, Δ. Νικολαίδης Κάτω αριστερά: Σκερλετίδης, Μ. Νικολαίδης, Κουκουζέλης, Ζλατίντσης, Χαλίλης
Ο Εθνικός Σιδηροκάστρου πρέπει να οργανωθεί και ας αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα. Θα μπορούσαν να στηρίζουν την ομάδα, οικονομικά, 30-40 άνθρωποι, ένας από αυτούς θα μπορούσα να ήμουν και εγώ.
Οι ομάδες δεν πρέπει να είναι των προέδρων, πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη συλλογικότητα. Κάτω από κάποιες προϋποθέσεις η ομάδα έχει τις δυνατότητες να αγωνίζεται σε κατηγορία εθνικού επιπέδου, αρκεί να υπάρχει στήριξη από το φίλαθλο κοινό και από ανθρώπους που αγαπούν πραγματικά την ομάδα και έχουν τη δυνατότητα να βοηθήσουν οικονομικά. Βέβαια κάτω από τις σημερινές συνθήκες που βιώνουμε λόγω του κορονοϊού όλα είναι ρευστά.
Ένα ιδιαίτερο προσόν ήταν τα δυνατά πλάγια άουτ που εκτελούσες, ήταν θέμα άσκησης ή χάρισμα;
Περισσότερο χάρισμα θα έλεγα, δεν έκανα βάρη, αλλά πιστεύω ότι προερχόταν από τη μέση μου. Μια χρονιά με τον Εθνικό Σιδηροκάστρου στη Δ΄ Εθνική, είχαμε πετύχει 12 γκολ, με δουλεμένες τακτικές κινήσεις στην προπόνηση,. Δημιουργούνταν μεγάλη αναστάτωση στην αντίπαλη άμυνα. Εκτελούσα τότε 10-15 πλάγια άουτ σε κάθε παιχνίδι. Έστελνα τη μπάλα καλύτερα με το πλάγιο, εκεί που ήθελα, σαν να κτυπούσα κόρνερ. Θυμάμαι στο Σκούταρι παίξαμε με τον Μακεδονικό φιλικό παιχνίδι και με ένα πλάγιο είχα πετύχει απευθείας γκολ το οποίο ακυρώθηκε γιατί αυτό προβλέπει ο κανονισμός (η μπάλα πρέπει να έρθει σε επαφή με κάποιον παίκτη για να είναι έγκυρο το γκολ) .
Ποια παιχνίδια θυμάσαι περισσότερο με τον Εθνικό Σιδηροκάστρου ;
Τις μεγάλες νίκες που πετύχαμε με τον Εθνικό. Το 4-1 με την Δόξα Δράμας, μία νίκη με μεγάλο σκορ απέναντι σε μία ιστορική ομάδα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, την χρονιά που κερδίσαμε 1-0 τον Πανθρακικό, ήταν η μοναδική ήττα της ομάδας της Θράκης, την εποχή που άλλαζε κατηγορίες κάθε χρόνο και βρέθηκε στην Α΄ Εθνική.Επίσης τη νίκη 2-1 επί του Πανδραμαϊκού παρότι χάναμε με 0-1 και παίζαμε με 9 παίκτες, και την νίκη μας επί του Αγροτικού Αστέρα με 3-1 την χρονιά που η ομάδα του Ευόσμου βγήκε πρωταθλήτρια.
Ποιες διαφορές διακρίνεις σε σχέση με το παρελθόν
Βλέπω ότι δεν μπορεί να υπάρξει η παλιά οργάνωση που υπήρχε, δεν υπάρχει κόσμος στο γήπεδο, ούτε οι ποδοσφαιριστές παθιάζονται για την ομάδα.
Το ποδόσφαιρο έχει χάσει την αξιοπιστία του από τη στιγμή που μπήκε το στοίχημα και πιστεύω πολύ δύσκολα θα μπορέσει να ανακτήσει την παλαιά του αίγλη.
Για το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο ποια είναι η άποψη σου;
Έπαψε εδώ και χρόνια να είναι ερασιτεχνικό, επειδή οι περισσότεροι παράγοντες έχασαν τον στόχο.Η δημιουργία της ομάδας ταυτίζεται αποκλειστικά με την άνοδο σε μεγαλύτερες κατηγορίες. Ανεβάζουν τον προϋπολογισμό στο ταβάνι και μετά ένα , δύο χρόνια σκάζει η φούσκα. Δεν μένει τίποτε στο χωριό. Το έχουμε δει με άπειρα παραδείγματα τα τελευταία 15-20 χρόνια. Δεν μένουν ούτε τέσσερις- πέντε ποδοσφαιριστές που θα μπορούσαν να αγωνιστούν στην ομάδα του χωριού τους. Ειδικά σε χωριά πρέπει να ξέρουν οι παράγοντες μέχρι που μπορούν να φθάσουν. Να έχουν καθαρό γήπεδο, περιποιημένα αποδυτήρια, να αθλούνται για να το ευχαριστηθούν.
Όχι να φέρνουμε Βούλγαρους ποδοσφαιριστές κάθε εβδομάδα ή να πονοκεφαλιάζουν οι παράγοντες πως θα βρεθούν χρήματα να πληρώσουν τους διαιτητές.
Δεν υπάρχει ουσία σε αυτό που γίνεται χρόνια στο σερραϊκό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Δεν έχει σημασία μία ομάδα σε ποια κατηγορία αγωνίζεται. Να παίζει όπου μπορεί, έτσι θα μπορέσουν οι νεαροί ποδοσφαιριστές να προπονηθούν, να μοχθήσουν, να αποκτήσουν εμπειρίες και αν είναι ικανοί να φθάσουν όσο ψηλά μπορούν. Σημασία σε μία ομάδα είναι να υπάρχει υγεία.
Πρέπει να μπορέσουν οι ομάδες να δώσουν στους νέους ποδοσφαιριστές ορισμένα στοιχεία, συμπεριφοράς, πειθαρχίας και ήθους. Δεν πρέπει να χάνεται η κατεύθυνση και να διαλύονται όλα.
