Συμπεράσματα από την εμπειρία της εφαρμογής του
Έγραψε στις 28 Ιουνίου 2006 στη στήλη «Κάθε μέρα» που διατηρούσε για πολλά χρόνια στην εφημερίδα «Καθημερινή» ο αείμνηστος δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης.
«Το ΑΣΕΠ είναι ένας τίμιος… θεσμός για τον οποίο οι πολιτικοί της εποχής μας (των προηγούμενων και των επομένων δεκαετιών) μάλλον θα πρέπει να ντρέπονται! Χρειάστηκε ένας θεσμός άκαμπτης τιμιότητας, ένα είδος «ζώνης αγνότητας» για να περισωθεί, κατά το δυνατό, η δική τους αρετή και κατ’ επέκταση η αρετή της Δημόσιας Διοίκησης, εν ευρυτάτη εννοία. Θεσπίστηκε από έναν πραγματικά έντιμο και ενάρετο, τον Αναστάση Πεπονή, για να περιορίσει την ασυδοσία των πολιτικών στη Δημόσια Διοίκηση, η οποία συνήθως αντιμετωπίζεται ως λάφυρο έπειτα από κάθε κομματική νίκη στις εκλογές.
(Χθες έλαβα… φλογερή διακήρυξη συνδικαλιστών με την οποία διεκδικούν τη μονιμοποίηση… συμβασιούχων «νέας γενιάς», έτσι ακριβώς την αποκαλούν. Και είπα μέσα μου, πότε πρόλαβε αυτή η «νέα γενιά»!).
Όμως, κανείς ποτέ δεν έζησε μόνο με εντιμότητα και αρετή, ούτε κάν εκείνες οι δυστυχισμένες που φορούσαν τη «ζώνη αγνότητας».
Βλέπετε η αρετή και η εντιμότητα καταλήγουν αναπόφευκτα στην απάτη και την υποκρισία όταν δεν πηγάζουν από ανθρώπινες ανάγκες ή τις περιφρονούν.
Φανταστείτε δύο νοσοκομεία, ένα δημόσιο και ένα ιδιωτικό που και τα δύο χρειάζεται να προσλάβουν μία νοσοκόμα. Το δεύτερο βγαίνει στην αγορά, διαλέγει κατά τεκμήριο την καλύτερη ανάλογα με το τι ζητάει, με μισθό πάλι ανάλογα με το τι χρειάζεται και τι ζητάει, και χωρίς άλλους όρους την προσλαμβάνει μέσα σε μία μέρα ή σε μερικές ώρες. Το Δημόσιο Νοσοκομείο για να προσλάβει μία νοσοκόμα πρέπει αναγκαστικά να ακολουθήσει την … έντιμη και ενάρετη διαδικασία του ΑΣΕΠ και να χρονοτριβήσει από έξι μήνες έως μερικά χρόνια. Και επιπλέον είναι υποχρεωμένο να προτιμήσει και να δεχθεί την πολύτεκνη μητέρα, το μέλος της πολύτεκνης οικογένειας ή άτομο με ειδικές ανάγκες κ.λ.π. Τέλος, αν κατά τύχη η νοσοκόμα που προσέλαβε με τη διαδικασία του ΑΣΕΠ δεν είναι η κατάλληλη ή είναι φυγόπονος δεν θα μπορέσει να την απολύσει.
Ποια από τα δύο νοσοκομεία, νομίζετε ότι θα προκόψει; Φυσικά το ιδιωτικό! Και προκόβοντας αποκτά το ηθικό έρεισμα και το ακαταμάχητο τεκμήριο της ανάγκης και άνετα πλέον μπορεί να καταληστεύει τον κόσμο και τον κοσμάκη.
Το παράδειγμα μπορεί να σας φαίνεται απλοϊκό, αλλά πιστεύω ότι περιγράφει ακριβώς την παράλληλη πορεία των δημοσίων και των ιδιωτικών νοσοκομείων και πως μπόρεσαν τα δεύτερα, χωρίς ευθύνη και χωρίς κόστος, να αποκτήσουν πολύτιμα στελέχη, που διαμορφώθηκαν και αναδείχθηκαν με τις φροντίδες και τα έξοδα του Δημοσίου!
Μήπως έχει δίκιο ο υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος, που αναζητάει μόνιμο τρόπο να παρακάμψει τις διαδικασίες του ΑΣΕΠ και με την άμεση εποπτεία της Βουλής να προσλάβει το κατάλληλο προσωπικό από το οποίο τα νοσοκομεία μας έχουν τόση ανάγκη;
Όλοι βεβαιώνουν ότι τα Δημόσια Νοσοκομεία είναι άριστα, πολύ καλά εξοπλισμένα και με το ασύγκριτο πλεονέκτημα ότι δεν ρωτούν τον ασθενή αν είναι πλούσιος ή φτωχός. Αλλά τι να κάνεις όλα αυτά, τι να κάνεις τα καινούργια και πολυδάπανα κτίρια και μηχανήματα όταν δεν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τα δουλέψουν; Τι να κάνεις τα πανάκριβα κρεβάτια της εντατικής χωρίς το κατάλληλο προσωπικό;
Αυτό είναι το πρόβλημα και νομίζω ότι ο υπουργός Υγείας το έθεσε σε σωστή βάση…
Σοφή, όπως πάντα, η πένα του μεγάλου δημοσιογράφου. Εντοπίζει τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα αυτού του αντικειμενικού τρόπου προσλήψεων. Μεγάλη κατάκτηση να μπει ένα φρένο στην απίθανη κατάσταση πολιτικής καθυστέρησης που επικρατούσε (στο βαθμό που δεν εφευρίσκονται τρόποι παράκαμψης), αλλά η ακαμψία της μοριοδότησης έχει και τα αρνητικά αποτελέσματα που περιγράφονται στο κείμενο.
Δ.Ν.
