Κατέθεσαν ομαδικά τις κάρτες ελέγχου της προσέλευσης και αποχώρησης στην εργασία τους
Απείρου κάλλους εξελίξεις στο Νοσοκομείο Σερρών.
Η διοίκηση, εφαρμόζοντας σχετική κυβερνητική απόφαση, εγκατέστησε μηχανήματα ελέγχου της ώρας προσέλευσης και αποχώρησης των εργαζομένων. Τι λογικότερο αν ζούσαμε σε μια κανονική χώρα, σε έναν κανονικό δημόσιο τομέα – αλλά εδώ είναι Ελλάδα.
Ακούσαμε, λοιπόν, ότι οι εργαζόμενοι είχαν μία συνέλευση, με μεγάλη συμμετοχή, στην οποία αποφάσισαν να καταθέσουν ομαδικά στη διοίκηση τις κάρτες ελέγχου που είχαν παραλάβει.
Από εκεί και πέρα ακούστηκαν πράγματα που μόνο στον ελληνικό, συνδικαλιστικό μπαχτσέ μπορείς να συναντήσεις.
Γιατί να δοθούν 11 χιλιάδες ευρώ που στοίχισε το όλο σύστημα και να μην δοθούν για την πρόσληψη ενός επικουρικού γιατρού; Οποίος λαϊκισμός;
Ότι υπάρχουν προϊστάμενοι για τον έλεγχο του ωραρίου στο Νοσοκομείο, οπότε περιττεύει η κάρτα ελέγχου. Αναρωτιέται, φυσικά, κανείς αφού οι προϊστάμενοι παίζουν σωστά το ρόλο τους και όλοι είναι ακριβέστατοι στην ώρα τους, τι έχουν να φοβηθούν από έναν επιπλέον έλεγχο ο οποίος θα διαπιστώνει την άψογη λειτουργία των πάντων;
Ακούστηκε, επίσης, ότι οι γιατροί κατέθεσαν τις κάρτες τους και εξαιρέθηκαν από τον έλεγχο του ωραρίου. Ή όλοι ή κανείς απαίτησαν οι υπόλοιποι. Σε αυτό το τελευταίο δεν έχουν και πολύ άδικο – τι ακατανόητη εξαίρεση, με το καλημέρα, είναι αυτή για τους γιατρούς. Όλοι αντιλαμβανόμαστε την ιδιαιτερότητα του ιατρικού επαγγέλματος, αλλά τι θα πείραζε να αποτυπώνεται η προσέλευση και αποχώρηση των γιατρών και, σε ανώτερο επίπεδο, να ελέγχονται και να γίνονται αποδεκτές, ως δικαιολογημένες, οι όποιες αποκλίσεις.
Αναρωτιόμαστε, πραγματικά, έχουν επίγνωση οι συνδικαλιζόμενοι στο χώρο του Νοσοκομείου και παραπέρα όλοι οι υπάλληλοι του, πόσο βλάπτουν την εικόνα τους στην κοινωνία με τέτοιες συμπεριφορές; Όταν όλοι οι εργαζόμενοι στην κανονική ζωή του ιδιωτικού τομέα (εργοστάσια, γραφεία, κλπ) δεν μπορούν να διανοηθούν τέτοιες «δράσεις».
Όταν οι πολίτες βλέπουν τον «ομαδικό, επαναστατικό αγώνα» κατάθεσης των καρτών ελέγχου απ τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους, πόσοι απ αυτούς θα είναι συμπαραστάτες τους σε άλλα δίκαια αιτήματα που θέτουν κατά καιρούς (συμπλήρωση των ελλείψεων προσωπικού, ένταξη, κάποιων ειδικοτήτων, στα βαρέα και ανθυγιεινά, κ.λπ.);
Καταληκτικά, με βάση το παραπάνω γεγονός, μπορεί να συμπεράνει κανείς πόσο αυστηρός είναι ο έλεγχος που ασκούν οι προϊστάμενοι του Δημόσιου τομέα και με πόση ακρίβεια τηρείται το ωράριο εργασίας.
Φυσικά δεν χρειαζόταν αυτό το συμβάν για να μάθουμε ποια είναι η κατάσταση στο ελληνικό δημόσιο. Την γνωρίζουν όλοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ. Η έντιμη μειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων που «τραβάει το κάρο» και δεν καταρρέει το όλο οικοδόμημα, είναι αυτή που μας περιγράφει τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν εκεί μέσα. Και αυτοί πρώτοι ζητούν ελέγχους και συμμάζεμα του μπάχαλου. Που πάντα υπήρχε αλλά τώρα, που μεγάλοι κλάδοι του δημοσίου πέρασαν σε αιρετή διοίκηση, το πράγμα παραέγινε. Οι αιρετοί άρχοντες αντί ελέγχου και διοίκησης επιλέγουν να κολακεύουν τους εργαζόμενους με ανταποδοτικό στόχο να τους θυμηθούν την ώρα της κάλπης.
Έχουμε στη διάθεση μας στοιχεία για ποιο είναι το θεωρητικό και ποιο το πραγματικό ωράριο σε διάφορες υπηρεσίες, εν γνώσει και κοινή συναινέσει ελεγκτών και ελεγχομένων.
Δ.Ν.
