Διαφωτιστική συνέντευξη του δημοσιογράφου Μάνου Σταραμόπουλου στο «Σ.Θ.»
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
Ο Μάνος Σταραμόπουλος είναι ο παλαιότερος εν ενεργεία διεθνολόγος του Αθλητικού Τύπου στην Ελλάδα.Ξεκίνησε να παλεύει με τη γραφή το 1978 και η πρώτη του συνεργασία ήταν με τις εφημερίδες Αυγή και τη Βραδυνή. Έγραφε και μελετούσε από τότε για το Ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο.
Το 1988 το έγκυρο γαλλικό αθλητικό περιοδικό France Football με την αποχώρηση του Γιάννη Διακογιάννη, τον χρίζει ανταποκριτή του στην Ελλάδα όπου παραμένει έως σήμερα. Νωρίτερα το 1983 μετακινήθηκε στον Ελεύθερο Τύπο και είχε συνεργασία με την εφημερίδα «Φώς των Σπόρ»
Είναι ο μοναδικός Έλληνας δημοσιογράφος που ψηφίζει κάθε χρόνο για την «ΧΡΥΣΗ ΜΠΑΛΛΑ» το ανώτατο βραβείο για τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή του κόσμου, καθώς και για το World Soccer (Βρεταννικό περιοδικό)και το αμερικανικό Laureus (βραβεύει τον καλύτερο αθλητή παγκοσμίως).
Θελήσαμε να μας διαφωτίσει για την σημερινή κατάσταση στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί , συγκρινόμενο με την εικόνα που παρουσίαζε στη δεκαετία του 1980.
Με χαρά ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση του «Σ.Θ.» παραχωρώντας μία ενδιαφέρουσα και διαφωτιστική συνέντευξη.
Παραθέτουμε αυτούσια τα ερωτήματα που του θέσαμε και τις απαντήσεις που μας έδωσε:
Ποια ήταν η οργάνωση των ευρωπαϊκών ομάδων ποδοσφαίρου στη δεκαετία του 70, και του 80 σε σχέση με την σημερινή; Το γεγονός ότι διατροφολόγοι, αναλυτές στατιστικολόγοι) σε τι έχουν βοηθήσει το ποδόσφαιρο;
Όπως και όλα τα πράγματα στον κόσμο, όσο πιο πίσω γυρίσουμε, τόσο και πιο διαφορετικά ήταν. Είτε στον τομέα της ιατρικής, είτε της τεχνολογίας και φυσικά και του ποδοσφαίρου. Οι ομάδες εκείνες που ήταν οικονομικά πιο ισχυρές είχαν πάντα καλύτερη οργάνωση σε σχέση με τις υπόλοιπες . Βεβαίως και αυτές με την πάροδο των ετών βελτιώθηκαν και σήμερα συγκριτικά με τις 10ετίες του 1970 και του 1980 ίσως και σε μέγιστο σημείο. Τώρα τουλάχιστον όλες οι επαγγελματικές ομάδες, αναφέρομαι στις ελληνικές έχουν και διατροφολόγους και τμήμα σκάουτινγκ και φυσικά αναλυτές αλλά και στατιστικολόγους. Και αυτό όπως και σε όλα τα πράγματα βοηθά για την καλυτέρευση και καλύτερη αντιμετώπιση των πάσης φύσεων προβλημάτων που μπορεί να αντιμετωπίσουν οι ποδοσφαιριστές. Η τεχνολογία βοηθά να γνωρίζει ο κάθε προπονητής πότε ο τάδε ποδοσφαιριστής του θα κάνει την λεγόμενη «κοιλιά» ώστε να τον ξεκουράσει, αλλά και πότε θα βρεθεί στο ζενίθ της απόδοσής του.
Οι αμοιβές των ποδοσφαιριστών που αγωνιζόταν στις ομάδες αυτές στη δεκαετία του 70, και του 80 ( Νταλγκλίς, Ράς, Σίμονσεν, Ελκιερ, Πλατίνι, Μπόνιεκ) ήταν ανάλογες της ποδοσφαιρικής τους αξίας;
Πάντα οι παγκόσμιας κλάσεως ποδοσφαιριστές είχαν υψηλές αποδοχές. Αυτό συμβαίνει σε κάθε χώρα του ποδοσφαίρου, ανάλογα πάντα και τα άλλα οικονομικά της μεγέθη. Έτσι και στις χώρες τις αποκαλούμενες εύρρωστες οικονομικά οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, αυτοί που φέρνουν τον κόσμο στα γήπεδα, είναι απολύτως φυσικό να αμείβονται καλύτερα από άλλους. Από την 10ετία του 1960 με τους Ντι Στέφανο, Πούσκας, Χέντο, Κουμπάλα, Πελέ κ,ά, οι κορυφαίοι είχαν πολύ καλύτερες αποδοχές, έως τις ημέρες μας με τους Μέσι, Κριστιάνο Ρονάλντο κ.ά.
Τα συστήματα που εφαρμόζονται σήμερα σε σχέση με αυτά της δεκαετίας του ‘70 και του 80 πόσο έχουν βοηθήσει το ποδόσφαιρο να γίνει πιο θεαματικό;
«Εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη συζήτηση. Είναι μία πραγματικότητα ότι τα συστήματα έχουν διαφοροποιήσει αρκετά το ποδόσφαιρο. Τώρα βλέπουμε ότι ο κάθε ποδοσφαιριστής κινείται σε ένα πλαίσιο που του καθορίζει ο προπονητής του. Και ελάχιστοι είναι αυτοί που έχον το «ελευθέρας» από τους προπονητές τους να κινούνται όπως θέλουν. Ο τομέας της τακτικής είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος της κάθε προπόνησης. Πρέπει να επισημάνουμε ότι προσωπικά άποψη, λόγω των συστημάτων που τουλάχιστον βλέπουμε και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έχει μειωθεί στο ελάχιστο η τεχνική αλλά και οι ντρίμπλες. Δεν νοείται ποδόσφαιρο δίχως τους φανταιζί ποδοσφαιριστές . Πρέπει να υπάρξει ένα εθνικό σχέδιο που να εφαρμόσει η ΕΠΟ ώστε να συζητούν οι εθνικοί προπονητές με τους συναδέλφους τους,των ομάδων ώστε να υπάρχει κάτι που να ενώνει στο μεγαλύτερο μέρος, το σύστημα. Και έπειτα πρέπει στις ακαδημίες να μην υπάρχει βαθμολογία απλά αξιολόγηση. Να δίνεται η ευκαιρία στα παιδιά να αναπτύξουν το ταλέντο τους και έπειτα σε μεγαλύτερη ηλικία να μπαίνουν στον τομέα της οργάνωσης και τακτικής. Αν δούμε σήμερα στην χώρα μας, οι ποδοσφαιριστές που έχουν το χάρισμα της ντρίμπλας ή της τεχνικής είναι πολύ λίγοι , ενδεχομένως και μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών μας. Και πάντα αναφέρομαι στα Ελληνόπουλα.
Γενικά πάντως θα λέγαμε ότι στην Ελλάδα πιο συγκεκριμένα, το θέαμα είναι λιγότερο απ ότι το 1970 ή το 1980. Αλλά και στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο έχει μειωθεί και εκεί η θεαματικότητά του…
Η ύπαρξη μανάτζερ έχει κάνει καλό ή κακό στο ποδόσφαιρο;
Σε γενικές γραμμές έχει κάνει καλό η ύπαρξη των ατζέντηδων. Γιατί ο κάθε ποδοσφαιριστής μπορεί να ασχοληθεί ο ίδιος αποκλειστικά και μόνο με αυτό που αγαπά και είναι το επάγγελμά του,και τα άλλα θέματα τα κανονίζει ο ατζέντης του, ο οποίος κανονικά θα πρέπει να διαθέτει και νομικές γνώσεις αν θέλει να είναι απόλυτα σωστός απέναντι στον «πελάτη του». Βεβαίως όπως σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν καλοί και …μη . Έτσι και με τους ατζέντηδες ισχύει αυτό. Ορισμένοι βλέπουν μόνο το …δένδρο κι όχι το δάσος και την πληρώνουν οι ποδοσφαιριστές τους. Τι θέλω να πω με αυτό; Οτι μπορεί ένας νεαρός ποδοσφαιριστής να έχει πρόταση από μία πολύ καλή ομάδα. Εδώ θα πρέπει να υπάρξει συζήτηση αληθινή και να εξετάσουν τα δεδομένα, αν όντως ο νεαρός πέραν των περισσοτέρων χρημάτων που θα πάρει, στη νέα του ομάδα, θα έχει τη δυνατότητα να βελτιωθεί. Να έχει χρόνο συμμετοχής , ικανό να του δώσει την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να προσφέρει. Αν όμως χρειάζεται περισσότερο χρόνο, καλό θα είναι να παραμείνει εκεί που είναι , κι αν όντως αξίζει και βελτιωθεί τότε θα πραγματοποιήσει και την καλύτερη μεταγραφή με τα πιο πολλά χρήματα. Το λέω αυτό γιατί έχουμε δει διάφορες μετακινήσεις ποδοσφαιριστών σε συλλόγους πολύ υψηλού βεληνεκούς που δεν ακούμπησαν την μπάλα και στη συνέχεια δόθηκαν δανεικοί δεξιά κι αριστερά…Και το χειρότερο χάθηκαν κάποια στιγμή ολοκληρωτικά…
Υπάρχει η εντύπωση ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο ήταν καλύτερο, ποιο θεαματικό σε σχέση με το σημερινό και ότι σήμερα απλά όλες οι ομάδες έχουν καλύτερη φυσική κατάσταση;
Βεβαίως κι εγώ αυτή την άποψη έχω. Παλαιότερα το ποδόσφαιρο ήταν πιο θεαματικό αλλά και πολύ πιο σκληρό. Να δούμε πόσο αντιαθλητικά μαρκαρίσματα δεχόντουσαν ο Μαραντόνα, ο Φαν Μπάστεν, ο Μπλαχίν , ο Ρομάριο δεν μπορεί να υπάρξει σύγκριση με το σήμερα. Οι εντολές της ΦΙΦΑ (Παγκόσμια αρχή του ποδοσφαίρου) προς τους διαιτητές είναι σαφέστατες:Προσέχετε τους (βιρτουόζους) ποδοσφαιριστές και τιμωρείται τους «παραβάτες». Από την άλλη θα επανέλθω στο αρχικό σας ερώτημα:Όντως το 1970 και το 1980 οι ποδοσφαιριστές και γενικά οι ομάδες στηριζόντουσαν περισσότερο στο ταλέντο , το μπρίο, την φαντασία και λιγότερο στην οργάνωση και βλέπαμε ποδοσφαιριστές να «μιλούν»με την μπάλα, κάτι που σήμερα το βλέπουμε ελάχιστα (Μέσι, Μπαπέ…). Ωστόσο δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι πλέον το ποδόσφαιρο είναι 1000% επαγγελματικό και διακινούνται δια μέσω αυτού πάρα πολλά εκατομμύρια. Η «επιχείρηση ποδόσφαιρο» συμπεριλαμβάνοντας σε αυτήν και τον..κουλουρά που είναι έξω από το γήπεδο. Ή τον μεταφορέα ή οποιονδήποτε έχει κάποια σχέση με το ποδόσφαιρο είναι η 3η μεγαλύτερη στον κόσμο με τον συνολικό τζίρο το 2018 να ανέρχεται στα 3 τρισεκατομμύρια ευρώ (!!!). Κάτι που δείχνει την τεράστια ισχύ του!
Πως εξηγείτε ότι χάθηκαν από το ευρωπαϊκό στερέωμα ομάδες που είχαν παλιότερα πιο έντονη παρουσία (Άντερλεχτ, Νόττιγχαμ Φόρεστ, Αστον Βίλλα κ. άλλες);
Νομίζω ότι είναι φυσικό επακόλουθο. Από την στιγμή που μία ομάδα δεν έχει ισχυρή διοίκηση θα έρθει και η πτώση της. Είναι μέσα στην Ιστορία… Τίποτε δεν είναι τυχαίο. Η ομάδα με την καλή και ισχυρή διοίκηση, την οργάνωση, την συνέπεια θα διατηρηθεί και θα προχωρήσει η άλλη θα δεχθεί τις συνέπειες..
Από τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα ποιο παρουσιάζει πιο μεγάλη πτώση (Γερμανικό Ιταλικό, Αγγλικό, Ισπανικό). Γιατί υπάρχει μεγάλη πτώση ( αν ευσταθεί του Δανικού και Βελγικού ποδοσφαίρου)
Αυτή τη στιγμή και σύμφωνα με την γενική κατάταξη της ΟΥΕΦΑ, την μεγαλύτερη πτώση είχε και τώρα προσπαθεί να αλλάξει την κατάσταση η γειτονική μας Ιταλία. Πριν 20 χρόνια οι Ιταλικές ομάδες κυριαρχούσαν στο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο και όλοι σχεδόν οι ποδοσφαιριστές ήθελαν να συνεχίσουν την καριέρα τους στο καμπιονάτο. Τα πράγματα άλλαξαν, την πρωτοκαθεδρία στις Ευρωπαικές διοργανώσεις πήραν οι Ισπανοί, ενώ από πλευράς πιο συναρπαστικού πρωταθλήματος θα λέγαμε δίχως δεύτερη κουβέντα, την Πρέμιερ Λιγκ. Εκεί που ο πιο μικρός ανά πάσα στιγμή μπορεί να νικήσει τον πιο ισχυρό του. Στην Αγγλία που ο κόσμος συνεχίζει να βλέπει το ποδόσφαιρο ως μία ιεροτελεστία…
Πως εξηγείτε το γεγονός ότι σήμερα ακόμη και στη Δύση της καριέρας τους ορισμένοι ευρωπαίοι αξιόλογοι ποδοσφαιριστές έρχονται να αγωνιστούν στην Ελλάδα, ενώ παλιότερα δεν συνέβαινε αυτό;
Από την «υπόθεση Μποσμάν» (1995) και μετά, που άνοιξε η ελεύθερη μετακίνηση ποδοσφαιριστών, όντως έχουν αρχίσει και έρχονται στην χώρα μας σημαντικοί ποδοσφαιριστές, κοντά στην δύση της σταδιοδρομίας τους.Κατ αρχάς οι ελληνικές ομάδες που τους αποκτούν τους πληρώνουν αδρά. Δεν έρχονται απλά και μόνο για να περάσουν ένα διάστημα κοντά στον ήλιο και την θάλασσα, όσο κι αν αυτό παίζει τον ρόλο του. ‘Έπειτα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ελληνικές ομάδες έχουν συνεχή παρουσία στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις , ειδικά με τον Ολυμπιακό ο οποίος έχει αδιάλειπτη παρουσία στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Είναι ένα σημαντικό στοιχείο που δίνει ώθηση στον κάθε σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Απλά θεωρώ πως θα πρέπει κάποια στιγμή-κάτι που το λέμε εδώ και 40 χρόνια- να καθίσουν σε ένα τραπέζι τουλάχιστον οι 5 ισχυροί σύλλογοι του Ελληνικού ποδοσφαίρου και να βάλουν κάποιες κόκκινες γραμμές που αυτοί πρώτοι θα της τηρούν. Πρέπει όταν μία ελληνική ομάδα αγωνίζεται στο εξωτερικό να είμαστε όλοι μία γροθιά. Άσχετο τι θα γίνεται εντός συνόρων που υπάρχουν τα μικροσυμφέροντα, τα οποία σε τελική ανάλυση δεν κάνουν καλό σε κανέναν. Πρέπει να βλέπουμε την μεγάλη εικόνα!
Έπειτα θα πρέπει να υπάρξει συνολική συμφωνία οι ομάδες από την 6η θέση και κάτω που τα οικονομικά των προέδρων τους, διαφέρουν από αυτά των πιο πάνω θέσεων, να χρησιμοποιούν σε κάθε παιχνίδι τουλάχιστον 5 με 6 Ελληνόπουλα. Έτσι και θα μπορέσουν να ελέγξουν καλύτερα τα οικονομικά τους (βλέπε Πανιώνιο το 2019 και τι συνέβη μετά από 3 χρόνια, με αποτέλεσμα τώρα να είναι στην 3η κατηγορία) και το κυριότερο θα αναδειχθούν νέα ταλέντα που θα βοηθήσουν κάποια στιγμή και την εθνική Ελλάδος…»
| |||||
