Ο «μπέμπης» ή «Βάβας» των σερραϊκών γηπέδων
- Ο Πετριτσιώτης Μιχάλης Μιχαηλίδης μνημονεύεται ακόμη και σήμερα στη Σκοτούσα
Του Δημητρίου Γ. Νάτσιου
To ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στις Σέρρες στις δεκαετίες του 60,του 70 και του 80 δεν έχει καμία σχέση με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Υπήρχε τότε, μία ποδοσφαιρική άνθηση, που οφειλόταν στην αγάπη για το λαϊκό άθλημα. Οι ποδοσφαιριστές ήταν ψημένα αγροτόπαιδα, που έμαθαν ποδόσφαιρο στις αλάνες κατέθεταν την ψυχή τους μέσα στο Γήπεδο για την ομάδα του χωριού τους. Μία τέτοια περίπτωση ήταν αυτή του Μιχάλη Μιχαηλίδη ο οποίος γεννήθηκε το 1947 στο Νέο Πετρίτσι. Είναι ένα από τα μικρότερα παιδιά της πολυμελούς οικογένειας του θρακιώτη Βασίλη Μιχαηλίδη και της ντόπιας Ιωάννας Γκοϊοντα- Μιχαηλίδου. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο από πολύ μικρός, σε ηλικία 14 ετών, όπως όλα τα παιδιά της εποχής του. Εξελίχθηκε με μεγάλο γκολτζή στις δεκαετίες του 60 και του 70 με την φανέλα της Αναγέννησης Νέου Πετριτσίου και του Αρη Σκοτούσας. Η ποδοσφαιρική του μετακίνηση το καλοκαίρι του 1976 από το Nέο Πετρίτσι στην Σκοτούσα, αποτέλεσε μέγα αθλητικό γεγονός την εποχή εκείνη. Μεταγραφές ερασιτεχνών ποδοσφαιριστών δεν γινόταν τότε, πολύ δε περισσότερο μεταξύ ομάδων που πρωταγωνιστούσαν. Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης υπήρξε ερασιτέχνης που έπαιζε με καρδιά, μύριζε το γκόλ και σκόραρε με ευχέρεια με το πόδι και το κεφάλι. Το μεγάλο του ατού, ήταν το δυνατό σουτ.Ηταν δεινός σκόρερ όπως ο Νίκος Αναστόπουλος στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο της δεκαετίας του 80’.
Εγραψε ιστορία στην Σκοτούσα του 1977
Με την φανέλα του Αρη Σκοτούσας ο Μιχάλης Μιχαηλίδης στην κάτω σειρά(τρίτος από τα αριστερά) σε παιχνίδι πρωταθλήματος το 1977 στο Γήπεδο της Ροδόπολης. Δίπλα του Γιάννης Χίντζιος(Παπέτας) και ο Βασίλης Αποστολίδης(Τσιτσάνης).
Στο ευρύ ποδοσφαιρικό κοινό του Νομού Σερρών είναι γνωστός με τα προσωνύμια «Μπέμπης» ή «Βαβάς». Μπέμπης γιατί ήταν ένα από τα μικρότερα παιδιά της 6μελούς οικογένειας, αδελφός του Σάββα Μιχαηλίδη, ποδοσφαιριστή ίνδαλμα, στο Νέο Πετρίτσι και Βαβάς γιατί το στυλ του έμοιαζε με τον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή Βάβα.Είχε καθοριστική συμβολή στην ποδοσφαιρική άνοδο του Αρη Σκοτούσας στη Εθνική ερασιτεχνική το 1977. Το σωματείο του Αρη διεκδίκησε την άνοδο στη Β’ Εθνική με αντιπάλους τον Πτολεμαίο Φλώρινας, τον Ακρίτα Δράμας, τον Αγροτικό Αστέρα, τον Εδεσσαϊκό και τον Νέστο Χρυσούπολης. Πριν δυο χρόνια το Δ.Σ. του Αρη Σκοτούσας σε ένδειξη αναγνώρισης τον βράβευσε με τιμητική πλακέτα για την προσφορά του την αξέχαστη εκείνη εποχή. Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης ο οποίος εργάστηκε στα νιάτα του ως εκδροροσφαγέας, είναι σήμερα συνταξιούχος και ζει στο χωριό του, το Νέο Πετρίτσι. Τον συναντήσαμε και μας αφηγήθηκε την ποδοσφαιρική του ιστορία.
Αρχές της δεκαετίας του 60. Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης αριστερά με συμπαίκτη του Φούλη Παπαδόπουλο στο χωμάτινο γήπεδο του Νέου Πετριτσίου
Τι θυμάστε από τα πρώτα ποδοσφαιρικά σας βήματα;
Θυμάμαι ότι τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο έγιναν με προπονητή τον Γιαννάκο Κατσαντώνη. Ήταν καλός προπονητής, ήσυχος, καλός ομιλητής. Μας δίδαξε πολλά πράγματα και φαινόταν ότι είχε πολλές γνώσεις πάνω στο αντικείμενο. Όλοι στο χωριό ήταν ευχαριστημένοι από τη συνεργασία. Υπήρχε οικογενειακό κλίμα στην ομάδα. Βγαίναμε μαζί όλοι για ένα βερμούτ ή ένα αναψυκτικό και νωρίς στα κρεβάτια μας για ύπνο.Δεν υπήρχε διχόνοια, κανείς ερασιτέχνης δεν διανοούνταν να ξενυχτίσει. Δεν χρειαζόμασταν επιτήρηση. Θέλαμε να είμαστε ξεκούραστοι για να προσφέρουμε το καλύτερο στο γήπεδο.
Ποιες ήταν οι συνθήκες εκείνη την εποχή στο ερασιτεχνικό αθλητισμό. Ο κόσμος βοηθούσε την ομάδα;
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης δεξιά με τον παράγοντα της Αναγέννησης Μανώλη Εμμανουηλίδη και τον συμπαίκτη του την εποχή εκείνη Γιάννη Νούλη στο Γήπεδο του Ν. Πετριτσίου. Η φωτογραφία είναι της περιόδου 79-80. Πίσω απο τους εικονιζόμενους διακρίνεται ο Μάκης Πρίπορας(Γούναρης).
Τα χρόνια ήταν φτωχά αλλά υπήρχε μεράκι. Ο φίλαθλος κόσμος βοηθούσε την ομάδα. Το Νέο Πετρίτσι ήταν μεγάλο χωριό τότε. Προσφέραμε πολύ καλό θέαμα στους φιλάθλους. Μπορώ να πω ότι ήταν εφάμμιλο της Β Εθνικής. Ήμουν γκολτζής πετύχαινα κάθε χρόνο 28-30 γκόλ. Υπήρχαν άνθρωποι στο Πετρίτσι που με χαρτζιλίκωναν με μικροποσά παρότι ήταν φτωχοί. Ηθελαν να ανταποδώσουν για την χαρά που τους έδινε στο Γήπεδο και τα γκόλ που πετύχαινα.
Η ομάδα του Πετριτσίου κτύπησε την πόρτα της Β Εθνικής το 1972. Δεν τα κατάφερε. Γιατί;
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης με την ενδεκάδα της Αναγέννησης Νέου Πετριτσίου της περιόδου 1971-72. Κάτω σειρά δεύτερος από τα δεξιά, δίπλα του ο Δημήτρης Κοτρίδης.
Κανείς δεν έχει καταλάβει το γιατί.Πέρασαν τόσα χρόνια και όταν μιλούμε για εκείνη την περίοδο, κανείς όμως δεν μπορεί να δώσει εξήγηση.
Το 1976 πήρες μεταγραφή και αγωνίστηκες στον Αρη Σκοτούσας. Ήταν ασυνήθιστο ερασιτέχνης να αλλάζει φανέλα εκείνα τα χρόνια;
Πραγματικά ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Τα χρόνια εκείνα εργαζόταν στη περιοχή μας ο Παναγιώτης Καρακίτσος, παράγοντας του Αρη Σκοτούσας. Είχε μηχανήματα και δούλευε στα οχυρά. Αυτός μου πρότεινε να αγωνιστώ στη Σκοτούσα.Ολα έγιναν σωστά όμως και η διοίκηση του Αρη εκπλήρωσε στο ακέραιο τη συμφωνία της μεταγραφής μου. Μετακινιόμουν στη Σκοτούσα με το μηχανάκι τέσσερις φορές την εβδομάδα. Όταν υπήρχε κακοκαιρία «βάζαμε» το μηχανάκι στο αγροτικό αυτοκίνητο κάποιου παράγοντα της Σκοτούσας και με πήγαινε στο Νέο Πετρίτσι.Με εντυπωσίαζε ότι υπήρχαν και φίλαθλοι που ήταν πρόθυμοι να διαθέσουν το χρόνο τους για συνδράμουν στη μετακίνηση μου από τη Σκοτούσα στο Πετρίτσι. Είναι αρκετά η απόσταση. Κανείς ερασιτέχνης σήμερα δεν κάνει σήμερα αυτές τις θυσίες. Εργαζόμουν στη Σκοτούσα στο εργοστάσιο του Χατζηαναθανασιάδη και το Σφαγείο του Χατζηπανταζή. Με τα χρήματα που κέρδισα από τη Σκοτούσα έκτισα δικό μου σπίτι, δημιούργησα οικογένεια. Αγωνίστηκα τρία χρόνια στη Σκοτούσα και βοήθησα την ομάδα να κερδίσει το πρωτάθλημα και να αγωνιστεί στην ειδική κατηγορία. Είχαμε πολύ καλό προπονητή την εποχή εκείνη στη Σκοτούσα. Ο Γιώργος Αποστολίδης ήταν δίκαιος προπονητής, καλός άνθρωπος, σε κέρδιζε με την συμπεριφορά του.
Ποιο κλίμα συνάντησες στη Σκοτούσα;
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης σε προπόνηση της Αναγέννησης Νέου Πετριτσίου στις αρχές της δεκαετίας του 1970.
Ήταν πολύ οργανωμένη ομάδα η Σκοτούσα την εποχή εκείνη. Είχε οργανωτικούς και ορεξάτους παράγοντες. Πρόεδρος ήταν ο Πανταζής Αντζος που ήταν εργολάβος. Με αγκάλιασαν όλοι στη Σκοτούσα, διοίκηση ,ποδοσφαιριστές και ο φίλαθλος κόσμος. Νοιώθω την Σκοτούσα σαν χωριό μου.Πέρασαν τόσα χρόνια και οι άνθρωποι μου δείχνουν την αγάπη τους. Δεν πίστευαν εκείνη την εποχή ότι θα αφήσω το χωριό μου για να έρθω να αγωνιστώ στη Σκοτούσα. Θυμάμαι ότι οι μοναδικοί ξένοι ποδοσφαιριστές του Αρη ήμουν εγώ ο Χρήστος Ηλιάδης στόπερ από την Ροδόπολη, ο Ιορδάνης Χατζητόλιος από το Μελενικίτσι και ο Τάσος Ντεμερτζίδης από την Νέα Τυρολόη που δεν είχε ομάδα εκείνα τα χρόνια.Συζητούσαμε στα αποδυτήρια με τους εκτός Σκοτούσας ποδοσφαιριστές και λέγαμε: Μπράβο στους Σκουτουσιώτες παράγοντες μας αντιμετωπίζουν ισότιμα με τους συμπαίκτες μας που καταγόταν από τη Σκοτούσα.
Στο παιχνίδι Νέου Πετριτσίου- Σκοτούσας το 1976-77 για το πρωτάθλημα της ΕΠΣ με δικό σας τέρμα η Σκοτούσα κέρδισε 0-1 και κατέκτησε τον τίτλο;
Ήταν μία πολύ δύσκολη μέρα για μένα. Κόντρα στην ομάδα του χωριού μου αγωνιζόμουν. Ορισμένοι πίστευαν ότι θα έχω μειωμένη απόδοση. Όμως απέδειξα ότι τιμώ τη φανέλα που φορώ. Μερικοί χωριανοί από την κερκίδα με αποδοκίμασαν γιατί έδωσα το 100% των δυνάμεων μου για να κερδίσει η Σκοτούσα και άλλοι που μου είπαν μπράβο γιατί τίμησα την φανέλα που φορούσα. Είχε πολύ κόσμο σε εκείνο το παιχνίδι.Επικράτησε η Σκοτούσα με δικό μου γκολ και κέρδισε το πρωτάθλημα,
Τι θυμάστε από την εποχή που παίζατε ποδόσφαιρο;
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης κάτω αριστερά, τέταρτος με την φανέλα της Αναγέννησης Νέου Πετριτσίου τη χρονιά που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια( 1979-80)
Θυμάμαι στους συμπαίκτες μου, τον Γιώργο Ζλατίντση, τον Τάσο Μωραϊτη, τον Καζαντζίδη, τον Αργυρόπουλο που μπορούσαν να αγωνιστούν σε μεγαλύτερες ομάδες. Ο αδελφός μου Σάββας αγωνίστηκε και στον Πανσερραϊκό και στην Ηράκλεια την εποχή της Β Εθνικής.Θυμάμαι ότι δυσκολότεροι αντίπαλοι για μας ήταν η Ηράκλεια και το Σιδηρόκαστρο και η Αναγέννηση. Θυμάμαι και τις άλλες καλές ομάδες της εποχής. Υπήρχε πληρότητα σε πολλά σωματεία όπως το Βαλτερό, το Ροδολίβος, η Πρώτη, η Θύελλα και η Ροδόπολη. Θυμάμαι επίσης ότι ένας από τους προπονητές που πέρασε και άφησε ιστορία στο χωριό μας ήταν ο Βασίλης Νέδος γνωστός ως Γκολέμας.
Το 1973 σε παιχνίδι πρωταθλήματος της ΕΠΣ μεταξύ Σιδηροκάστρου- Πετριτσίου ο αγώνας διεκόπη και έγιναν εκτεταμένα επεισόδια. Τι θυμάστε;
Ναι θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι. Υπήρχε φανατισμός από τους φιλάθλους και ορισμένοι ξέφυγαν με την συμπεριφορά τους.
Επιστρέψατε στο Νέο Πετρίτσι και αγωνιστήκατε το 1980 στο μπαράζ ανόδου με τον ΑΟ Νιγρίτας;
Μετά την επιστροφή από την Σκοτούσα αγωνίστηκα ένα χρόνο και κρέμασα τα ποδοσφαιρικά μου παπούτσια. Ένιωθα πολύ κουρασμένος και πίστευα ότι δεν είχα να δώσει κάτι άλλο στην ομάδα. Στο μπαράζ με την Νιγρίτα η ομάδα μας είχε αδυνατίσει πολύ. Είχε αποχωρήσει η έμπειρη φουρνιά και δεν μπορούσε να έχει μεγάλες βλέψεις.
Ο φίλαθλος κόσμος τότε σας ασκούσε κριτική;
Μας ασκούσε , αλλά μας αγαπούσε παρά πολύ.Το Νέο Πετρίσι εκείνα τα χρόνια πρωταγωνιστούσε.
Ποια είναι η γνώμη σου για το σημερινό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο;
Ο Μιχάλης Μιχαηλίδης σε πρόσφατη φωτογραφία.Ανοιξε την καρδιά του στο “Σ.Θ.” και μας μίλησε για την ποδοσφαιρική του διαδρομή.
Είναι πολύ φτωχό, δεν υπάρχει μεράκι και όρεξη. Οι ποδοσφαιριστές σήμερα δεν κάνουν αθλητική ζωή, ούτε αγαπούν το αντικείμενο.
Σας στεναχωρεί ότι η ομάδα του Πετριτσίου βρίσκεται στις χαμηλές κατηγορίες;
Με στεναχωρεί άλλα δεν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι.Ας φροντίσει η νέα γενιά ώστε να υπάρχει αθλητισμός στο χωριό και οι νέοι να παίζουν ποδόσφαιρο.Κάτι θα κερδίσουν.
