Ένα άρθρο, στο κλίμα των ημερών, από έναν βαθυστόχαστο δημοσιογράφο
Στις 29 Μαρτίου 2001 ο αείμνηστος δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης (Θεσσαλός στην καταγωγή με πλούσιο συγγραφικό έργο), σε άρθρο του στην «Καθημερινή», έγραφε μεταξύ των άλλων τα εξής:
«Το πρόσωπο του Ιησού το γνωρίσαμε πρώτα από τα Ευαγγέλια. Πρόσωπο πράο και γλυκό, που ήξερε εντούτοις να οργίζεται, να παίρνει το μαστίγιο και να εξαπολύει στους αιώνες των αιώνων εκείνο το” Ουαί υμίν, Γραμματείς και Φαρισαίοι”. Το γνωρίσαμε στις Εκκλησίες τη Μεγάλη Πέμπτη, όταν ο παππάς υψώνει και αναφωνεί το” Σήμερον κρεμάται επί Ξύλου”. Και την επόμενη τη Μεγάλη Παρασκευή, στον Γολγοθά να γέρνει δίπλα και να αναστενάζει, όπως συχνά αναστενάζουμε κι εμείς: “Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες”. Το γνωρίσαμε στο εικονοστάσι του σπιτιού μας, με το ιλαρό φώς του καντηλιού που ήταν και το μοναδικό φώς της οικίας. Το γνωρίσαμε στις εικόνες της Εκκλησίας πολύ πριν μάθουμε ότι μερικές από αυτές ήταν μεγάλα έργα τέχνης, πράγμα άλλωστε που δεν έχει καμία σημασία.
Όταν όμως μάθαμε ότι ο αγιογράφος ασκήτευε και προσευχόταν και νήστευε πριν πιάσει το πινέλο και αποτολμήσει να καταπιαστεί με το πρόσωπο του Ιησού, τότε καταλαβαίναμε ότι το μπογιατισμένο σανίδι ήταν έργο ευλάβειας και βαθύτατου στοχασμού. Το γνωρίσαμε επίσης στα μεγάλα ζωγραφικά έργα της Δύσης, στον δικό μας Γκρέκο και σε όλους τους άλλους. Κάθε τόπος και κάθε λαός και κάθε ζωγράφος είχε κάτι δικό του να πει γι’ αυτό το πρόσωπο και να εκφρασθεί μέσα από αυτό. Μέσα από όλα αυτά και από πολλά ακόμη, όλοι, πιστεύοντες και μην πιστεύοντες, πλούσιοι και φτωχοί, αμαρτωλοί και αναμάρτητοι φτιάξαμε το παραμύθι μας, το μεγάλο παραμύθι της παρηγοριάς και της ελπίδας.
Δεν αναρωτιόμαστε ποιά είναι η πραγματική αλήθεια, γιατί αλήθεια είναι το ίδιο το παραμύθι, η παραμυθία της ταλαίπωρης ψυχής μας.
Το παραμύθι μας δεν είναι υπερφυσικό και υπερβατικό, δεν έχει ανάγκη από θαύματα και αποκαλύψεις, είναι το δικό μας δημιούργημα και η αλήθεια του βρίσκεται βαθιά μέσα μας.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα φίλοι αναγνώστες.
Δ.Ν.
