Ενα άρθρο αριστούργημα του 1998 δια χειρός Καρκαγιάννη για τον Μίκη
Με τον τίτλο «Σαν το Ψωμί, την ελιά, και το δροσερό νερό…» στις 17.11.1998 ο αείμνηστος δημοσιογράφος Αντώνης Καρκαγιάννης στην εφημερίδα «Καθημερινή» είχε γράψει τα εξής για τον Μίκη θεοδωράκη.
«Τα τελευταία 20-25 χρόνια, πολλές φορές αναγκάστηκα να τσακωθώ με τους συντρόφους της Αριστεράς και τους «συντρόφους» του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας… του Μίκη Θεοδωράκη. Με τον οποίο, σημειωτέον, μόλις πρόσφατα έτυχε να συναντηθούμε και να γνωριστούμε αμυδρά! Σε όλα αυτά τα χρόνια μόνο ο Χαριλάος Φλωράκης έλεγε πάντα: « Σε λίγα χρόνια όλους εμάς ο ελληνικός λαός θα μας έχει ξεχάσει. Τον Μίκη δεν θα τον ξεχάσει ποτέ».
Όταν ο Μίκης ήταν στην ηγεσία του ΚΚΕ εσωτερικού οι σύντροφοι του ΚΚΕ Εξωτερικού( έτσι αποκαλούνταν τότε) τον είχαν διαγράψει, αυτόν και το έργο του, και δεν ανέφεραν το όνομα του παρά για να εκφράσουν αποδοκιμασία και περιφρόνηση. Θεωρούσαν δε αμάρτημα ν΄ακούσουν μουσική Θεοδωράκη.
Απογοητευμένος, όπως πολλοί, από το βίο και την πολιτεία του Εσωτερικού πήγε να προσφέρει τις πολιτικές του υπηρεσίες στο Εξωτερικού πιστεύοντας ίσως( όχι άδικα) ότι εκεί μπορεί επίσης να μην ξέρουν τι θέλουν, ξέρουν όμως που στέκονται. Τότε τα τραγούδια του Μίκη ξανακούστηκαν στα συλλαλητήρια και στις προεκλογικές συγκεντρώσεις και αυτομάτως η περιφρόνηση και η απαξίωση διέγραψαν την αντίστροφη ακριβώς πορεία. Τότε ακριβώς, και τόσο καθυστερημένα, το φιλόμουσο Εσωτερικού ανακάλυψε τον Μάνο Χατζηδάκι… τα μπάρ και το ροκ!
Τέλος, σε μία περίοδο έντου αντιπαπανδρεϊσμού όλων( και του μισού ΠΑΣΟΚ) ο Μίκης συνεργάστηκε με τον Κώστα Μητσοτάκη, με τον οποίο προηγουμένως είχε συνεργαστεί μετά φανατισμού σύσσωμη η ηγεσία της Αριστεράς, και ουσιαστικά τον ανέδειξαν πρωθυπουργό. Στον Μίκη όμως έριξαν το ανάθεμα της «ταξικής προδοσίας».
Με πολύ μελαγχολία τα θυμήθηκα όλα αυτά ακριβώς σήμερα που οι «επίγονοι» όλων των αποχρώσεων «γιορτάζουν και τιμούν» την εξέγερση του Πολυτεχνείου…. με καταθέσεις στεφανιών( ελέχθη από τηλεοράσεως με συντεταγμένες πορείες και… ανεξιχνίαστους εμπρησμούς και καταστροφές. Πουθενά ο Μίκης: Όπως καλά θυμόμαστε όμως όλοι εμείς που με σύνεση, με προσοχή και ανησυχία περνούσαμε επ΄έξω και από μακριά, ο αέρας που ανέπνεε η Εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν τα τραγούδια του Μίκη.
Πριν μερικές εβδομάδες, την παραμονή της 28ης Οκτωβρίου, η ΝΕΤ αναμετάδωσε, από ασπρόμαυρο φίλμ αρχείου, συναυλία του Μίκη Θεοδωράκη της δεκαετίας του 70 με το «Αξιον Εστι» στο Λυκαβητό.Κατάμεστο το θέατρο από νέους που παραληρούσαν! Και αναρωτήθηκα: Ποιος έκανε αυτό τον λαό να σωπάσει; Ποιος τον έκανε να ακούει τις κοινοτοπίες του κ. Χριστόδουλου;( Οι αντίστοιχοι της δεκαετίας του 50 κραύγαζαν: Ο πρώτος κουμουνιστής, ρέ, ήταν ο Χριστός!).
Το βέβαιο είναι ότι ο Μίκης δεν σώπασε. Βρέθηκα την περασμένη Παρασκευή και άκουσα, δυστυχώς μόνο το πρώτο μέρος την «Ηλέκτρα» ο ίδιος την ονομάζει «Λυρική τραγωδία» με την ορχήστρα του Λένιγκραντ( η δική μου γενιά είναι δύσκολο να συνηθίσει την «ξενέρωτη» Αγία Πετρούπολη).
Από τότε αναρωτιέμαι τι μπορεί να πεί και να γράψει ένας άμουσος που δεν ξέρει να διαβάζει ούτε μία νότα, για μουσική τόσο πλούσια και περίπλοκη, που όμως την δέχθηκε, όπως ο πεινασμένος το ψωμί, την ελιά και το δροσερό νερό! Τι άλλο μπορεί να πεί εκτός από ένα φτωχό και ατελές «μου άρεσε τόσο» και ποιος θα καταλάβει ότι μ΄’ αυτό εννοεί το μαλάκωμα της ψυχής, που τόσο σπάνια πιά το νοιωθούμε. Αλλά έτσι ακριβώς, σαν το ψωμί, την ελιά και το νερό δεχθήκαμε τη μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζηδάκη, τόσα χρόνια και τόσες γενιές;
Ας είναι καλά Μίκη….
Δ.Ν.
